United States or Pakistan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Eerst mijne beurt.... Nu, vermoei u niet nutteloos en zit neder. Nog meer dan een uur voordat ze terugkeeren. Laat ons liever kouten. Wat hebben de vrienden in het Zwart Paard zoo al van mij gezegd, toen ze vernamen dat ik was verdwenen?" Hopeloos, verpletterd en in al mijne leden sidderende, viel ik op den stoel en legde mij de handen voor het aangezicht.
Welk eene verrassing! Waar zijn wij? In een of ander reusachtig patio van eene andalusische Alhambra; in eene indische pagode; in een fantastische schepping van romaansche architektuur, herlevende in de zestiende eeuw; in een italiaanschen kloosterhof? Vermoei u niet met vragen: gij zijt hier in eene tooverwereld, waarin de fantasie haar schepter zwaait.
De Natuur voert zelf Krijg met haar eigen lieflijkheid en moordt Haar kindren als Medea. Neen maar, Heer, Kijk nog eens nader. Hier in dit damast Is 't altijd zomer, en geen winters tand Zal ooit dees bloemen knauwen. Iedere el Betaalde ik met een goudstuk. Goed rood goud, De vrucht van zuinge zorg. GUIDO: Brave Simone, Vermoei u niet. Ik ben meer dan voldaan.
OBERON. Breng gij dan hulp; het ligt aan u; waarom Weerstreeft Titania haar Oberon? Ik vraag alleen een kind, dat gij bezit, Mij tot een edelknaap. TITANIA. Vermoei u niet, Heel 't elfenland koopt dat kind mij niet af.
In dezen tusschentijd nam de oude dame bezit van de kamer, alsof het de hare was. "Vermoei je met niets, herhaalde zij. Dédé is juist wat werk wegbrengen; buren moeten elkaar helpen, zeg ik altijd...... Zeg eens uw koffers zijn nog niet eens heel uitgepakt; er is toch linnengoed in de latafel, niet waar?" Ik hoorde haar de latafel openen.
Maar zij nam het onder den arm met een scherp: "Vermoei je niet; het is volstrekt niet te zwaar voor mij, maar jij ziet er uit, alsof het je te veel zou zijn."
Waarlijk, ik vermoei mij tevergeefs, als ik hem niet van de wereld stuur, wat ik, daar de ouderdom hem niet weg voert, zonder twijfel met eigen handen zal moeten doen.
Vervolgens, wanneer ik zeg: "Mijn Lied, ik weet...." voeg ik nog eene stanza toe bijwijze van dienstmaagd der andere, in welke ik zeg wat ik van deze mijne canzone verlang: en aangezien dit laatste gedeelte gemakkelijk te begrijpen is, vermoei ik mij niet met nog meer verdeelingen.
Welk eene verrassing! Waar zijn wij? In een of ander reusachtig patio van eene andalusische Alhambra; in eene indische pagode; in een fantastische schepping van romaansche architektuur, herlevende in de zestiende eeuw; in een italiaanschen kloosterhof? Vermoei u niet met vragen: gij zijt hier in eene tooverwereld, waarin de fantasie haar schepter zwaait.
Maar vermoei u niet, steun niet op uw elleboog, ge zult u pijn doen. O, hoe gelukkig ben ik! 't Ongeluk is dan voorbij. Ik ben heel en al dwaas. Ik wilde u een en ander zeggen, maar ik ben 't geheel vergeten. Bemint ge mij altijd? Wij wonen in de rue l'Homme-Armé. Er is geen tuin. Al dien tijd heb ik pluksel gemaakt, zie mijnheer, 't is uw schuld, ik heb eelt aan den vinger." "Engel!" zei Marius.
Woord Van De Dag