United States or Netherlands ? Vote for the TOP Country of the Week !
Zeg me zoete lieve Lotje! wat is de oorzaak, datge schreit: Hebtge uw beugeltas verloren, of gebroken, lieve meid? Zou 'k niet schreien, waarde Keesje! moeder lief was niet voldaan Met mijn naaiwerk o! zij zag mij met verdriet en droefheid aan. Ja zij wilde mij niet kussen, zo als ze anders altijd doet. Foei mij! ach! dat zulk een moeder om mijn stoutheid treuren moet.
Het verdriet om de breuk met de oude vrienden bleef in hem schrijnen. Aan een goeden kennis in Genève, die zijn vrouw verloren had, schreef hij bij wijze van troost in die dagen: "men heeft niet alles verloren zoolang men nog weent, het treuren om het oude geluk is nog een overblijfsel daarvan. Gelukkig hij, die wat hem lief is geweest nog in zijn hart draagt.
Wie kan dat nu weten? Maar als het zoo was, is het zeker, dat Gösta Berling geen tijd had om te treuren. Gösta voelde niets van de vreugde van 't avontuur en 't gevaar. Zoo vaak hij durfde, zonk hij ineen van vertwijfeling. "Ekeby! Land, dat ik liefheb," sprak hij dan in zichzelf, "dat uw eer strale over de wereld!"
Dat hem niets ontbreke zoolang hij leeft; herinnert u, dat, indien het arme beest wierd mishandeld of gebrek leed, mijne ziel in de andere wereld er om zou treuren. Gij belooft dezen mijnen wensch getrouw te vervullen?"
Het was Burchard, die in zich zelven mompelde dat het eene lafheid was over het lot van vrouwen te treuren en den moed te laten zakken, wanneer land en vrijheid in gevaar verkeerden. Burchard was woedend en verbitterd; een gevoel van verdriet of van nijd ontstelde hem.
Altoos wil ik om haar treuren, bloempjes strooien op haar graf; Weenend aan de kusjes denken, die mij 't lieve meisje gaf. Morgen zal ik maar voor mij ook is 't gevaar van sterven groot. Gistren liep zij met mij speelen; gistren nog! en nu reeds dood! Moeder lief! zie daar een roosjen Van uw Coosjen, Wijl gij heden jarig zijt.
Laten wij treuren over alle onschuldigen, alle martelaars, alle kinderen, zoowel die der lagere als der hoogere standen. Ik neem er deel aan. Maar dan, ik heb het u gezegd, moeten wij hooger opklimmen dan tot 93, en 't is vóór den tijd van Lodewijk XVII, dat wij ons treuren moeten beginnen. Ik zal gaarne de kinderen der koningen met u beweenen, mits ge met mij de kleinen des volks beweent."
Maar we treuren alleen over Gösta. We gelooven in hem en bidden voor hem; maar wanneer, wanneer wordt hij toch een man!" "Ben jij nu door de menschen verworpen?" ging de gravin voort. "Al te veel liefde heb je genoten dat was je ongeluk. Vrouwen en mannen hebben je liefgehad. Als je maar schertste en lachte, als je maar zong en speelde, vergaf men je alles.
Eene vrouw, die zoo is oud geworden, heel oud, en u leert: blijf niet neêrzitten en treuren, het verleden heeft afgedaan en het leven gaat altijd voort, tot in het oneindige; spiegel u aan mij en schep geen behagen in uwe melancholie: dat is ziekelijkheid.
De hall was somber, maar de hel-verlichte restauratiezaal zat vol met officieren, die al evenmin schenen te treuren als de soldaten in de kroegen. De oude generaal fronste met nurkschen blik de wenkbrauwen. "Hoe is het mogelijk!" bromde hij. Zij vroegen om logies. Eerst zette de gérant een hoogst bedenkelijk gezicht. Hij had zoo goed als niets meer over, beweerde hij.
Woord Van De Dag