United States or South Korea ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Jij verdien wel vier gulden in de week!" viel ze bitter uit. "Mot je óók naar 't fabriek gaan, meid!" zei de oudere zuster; ze zei het zachtzinnig, want zij bedoelde het goed, als een verstandige raad. Sprotjes gezicht trok hard en gesloten. "Leg maar neer, dat pakkie," kwam toen eindelijk de moeder; "'t zal dan wel klaar komme, al zeg ik er nou 't mijne van...."
Zij sprak ervan om weer naar de catechesatie te gaan, aarzelde alleen omdat de oude domeni haar wel vergeten scheen en al de weken, dat zij verzuimde, niet eens eenmaal naar haar was komen vragen; dat had Sprotjes hart wel wat afgetrokken van den domeni en de catechesatie en zoo ging zij ten slotte dan ook niet.
Zij gingen naar de slaapkamer voor-aan-straat, waar een afgehaald bed stond bij een dubbel raam met horren erin....zij keken in 't smalle studeerkamertje aan den anderen kant van de gang, waar juist, zijn geelbruine overjas al aan en een dophoed op, een gedrongen mannetje met een grijzend-rooden baard een stapel schriften van de rieten hoektafel nam en wegging.... Zij kwamen nog eens in de keuken, keken in de twee kastjes: hier stond dit en daar stond dat.... Sprotjes hoofd werd heet en duizelig van al wat de Juffrouw zei: den grond opnemen, en de trap vegen, en 's middags aardappelen schillen, maar nu vandaag voor elven, en de petroleumstellen vullen, en Vrijdags schuren....
Maar Sprotjes oogen staken van booswilligheid. "As ik fesoenlijk drie jurke had, en de rest, kon 'k wachte," zei ze gedempt-fel:".... zou 'k hier niet hoeven te bedelen.... 'k Zal me wasch wel betalen!.. 'k Zal zelf wel een nieuwe jepon koopen, as 'k 't geld heb!"....
Mevrouw had een opvallend heimelijke manier om vlak voor Sprotjes oogen zakjes weg te sluiten en schaaltjes mee te pakken, alsof er van alles zou genomen worden en gesnoept, en Sprotje kon geen boodschap doen of er was navraag en uitrekening, waarin duidelijk de argwaan lag van bedot te worden.
De moeder, al haar gedachten nog bij een twisterig gesprek over Sien's vrijer, vroeg alleen, ontevreden: "Waar kom jij vandaan? Kun je nog later komme?" Maar Ant, die Sprotjes ingehouden-opgewonden gezicht zag en hoe dat nu stug tezaam trok, zei troostend: "Allé, meid, wat mankeert je?...." "Heere bewaar ons!" giechelde Sien, "kijk die d'r blommen 's buiten zetten vandaag!"
Het kind knikte; ze vond het prettig, dat 'r moeder tweemaal nog zoo'n eind voor haar was komen loopen. Dan haalde ze haar beursje te voorschijn en de moeder kreeg Sprotjes spaardoos uit de ladekast; bij de drieëntwintig centen, die ze al had, kwamen de twee kwartjes en het dubbeltje van haar eerste weekloon.
Haar kinderen gingen er ook niet heen; Jonkers was daar veel te verlicht voor.... En nou, opeens.... "Kom, je wou toch van middag niet naar de catechisatie?" vroeg ze, wat schamper ongeloovig. Er was een stekende teleurstelling in Sprotjes hart. Maar toen juffrouw Jonkers het kind zoo ongelukkig zag kijken, dacht ze ook al weer: 't geloof mot je respecteeren.
Maar er waren ook lichtere uren en middagen in Sprotjes leven, dagen van warmer weer, waarop zij genoot van de zon en waarop zij zich, als in plotselinge verklaring, weer in woorden bewust werd, dat wat ondergrondsch altijd het voedsel was van haar taaie volharding: geduld moest zij hebben..... geduld..... als je 't maar lang in een moeilijke dienst uithield, kreeg je zelf een goeie naam.... dan moste ze je later goeie getuigen geven, en met goeie getuigen alleen kwam je vooruit....
Zij had een nieuwe muts op en Wilmpje stak zijn handje naar de keelbanden uit; zijn oogen lachten en zijn open mondje was heelemaal vochtig; toen gaf zij opeens hem een zoen daarop; zij voelde de weeke zoelte tegen haar lippen; zij keek op: meester Jonkers stond in de waranda, maar het was meester Jonkers niet; hij lachte schril en kwam een stap naderbij; Sprotjes hart verstijfde van schrik; zij wou gillen, maar haar keel was toegeschroefd!
Woord Van De Dag