United States or Cayman Islands ? Vote for the TOP Country of the Week !
Zoodra de roover licht gemaakt heeft, ontdekt hij haar. Hij hoest om haar te wekken. Daar zij onbeweeglijk blijft zitten, sluipt hij naar haar toe en raakt voorzichtig haar arm aan. "Raak mij niet aan, raak mij niet aan!" gilt zij doodelijk beangst. De man trekt zich haastig terug. "Lieve donna Micaela, ik wilde u slechts wekken." Zij zit te rillen van angst en hij hoort hoe zij snikt.
»Arnold!" snikt ze. »Luister nog één oogenblik! Ik ben zoo diep ongelukkig! Stoot mij nu niet af! Kom, wees edelmoedig! Denk niet meer aan die vreeselijke woorden van zooeven! Ik wist zelf niet wat ik deed! O, ik was zoo zalig, zoo trotsch, zoo kinderachtig blij, omdat ik je zeggen kon: »Arnold! ik ben vrij! Ik ben weduwe!" Ik hoopte, dat je even gelukkig mij te gemoet zoudt komen!
En terwijl ze spelen, barst hij plotseling in tranen uit. Hij vindt het heele leven zoo treurig. Hij verbergt het gezicht in de handen en schreit. De kavaliers zijn ontzet. Dit zijn niet de zachte, genezende tranen, die vrouw Musica gewoonlijk te voorschijn roept. Hij snikt als een wanhopende. Geheel radeloos leggen zij hun instrumenten neer.
De knaap ligt met de handen voor het gelaat op de knieën voor het bed; hij schreit en snikt hartverscheurend. Nog nooit heeft hij zóó geschreid, maar hij heeft ook nog nooit iemand verloren, die hem die hij liefhad; zij was de eenigste en nu.... hij wou, dat hij ook dood was. "Bim Bam! Bim Bam!" men luidt voor de vroegmis.
Toch had het kind een warm hart, en daar hij wel wist dat niemand weent en snikt zonder dat hij verdriet heeft, voelde Alexander medelijden met Charmion, van wie hij zeer veel hield, en daarom kwam hij nog eens bij haar terug. Wat hij van plan was haar te toonen, daarin had ook zijn moeder behagen geschept en het zou de tranen der bedroefde Charmion drogen.
Liefkoozend neemt hij haar fijne blanke blauw-dooraderde hand in de zijne, drukt er voorzichtig zijn lippen op en strijkt even met den rug zijner hand over ’t zacht bedauwde voorhoofd der slapende. Langzaam knielt hij neder bij ’t bed, legt zijn wang tegen Annettes hand, snikt een paar malen en blijft zoo liggen, lang
Maar dan weer, door de aandoenlijkheid van zijn verhaal bij dat bijna net zooveel uit zijn zelf-gesuggereerde denk-sleur geheven, staat plotseling één vreeselijk oogenblik, de lang weggeduwde, de diep verborgen waarheid, groot en ontzettend voor zijn oogen, en in de duisternis van de poort snikt hij zijn wee uit, om 't verloren heil ... de nutteloos uitgebloeide liefde....
Op het punt van vertrek voor onze groote middagwandeling, ziet ze er zoo schandalig uit, dat ze gewoon belachelijk was. Ze had Broer zijn fiets helpen schoonmaken met olie en pommade. "En zoo gaat ze mede," zegt Vader streng. Wanhopig snikt het kind het uit. Doorzetten! Het valt Opvoeders vaak moeilijk. Vooral Moeders. Deze behandeling is Vader, met zijn teeder hart, volkomen toevertrouwd.
"Maar ventje", berisp ik nu, "Oom had toch gezegd dat je niet meer fluiten mocht." "Maar, maar," snikt hij nog, "ik heb niet gefloten." "Je hebt niet gefloten?" "Nee......e, ik was toch immers Oom, ik speelde toch magazijntje!" Oom heeft diep berouw over zijn onrechtvaardig ingrijpen. Hij heeft het kind hartelijk lief. Hij wil hem met weldaden overladen om zijn fout weêr goed te maken.
Nu is hij tot den buik in het zand; het zand bereikt zijn borst; hij is nog slechts een buste. Hij heft de handen op, slaakt een woest gekerm, krabt met zijn nagels in het zand, wil zich aan deze asch vastklemmen, steunt op de ellebogen, om zich uit dien zachten vorm te trekken, snikt als razend; het zand stijgt immer. Het zand bereikt de schouders, den hals; nu is nog maar het gelaat zichtbaar.
Woord Van De Dag