United States or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Valsche gedenkschriften zyn zaad van den Duivel. Juist was Wouter van meening 'n aanval te wagen op den hem aangewezen spoelkom, toen de jongeheer Pompile met z'n gewone schichtige haast het kantoor binnenstoof. Vol schrik zette de jeugdige handelsman z'n vermeten opzet uit den zin, en den kom neer. Was 't niet opmerkelyk dat-i tegenwoordigheid van geest genoeg had om 't ding niet te laten vallen?
Toen men thuis kwam, nam Pompile de rol van verslaggever aan mama op zich. Niemand was meer verontwaardigd dan "de juffrouw." Ze had wel drie fransche woorden om te betuigen dat de zaak... Ja, ja, zeker! zei Pompile. Maar u moet begrypen, mama... Hy stond mevrouw zoo délicieus by die gele bergère, maseurde de juffrouw. Goed, juffrouw. Maar ziet u, mama... 't Is 'n ware balourdise. m'nheer!
En hoe 't Buiten heette van m'nheer Kopperlith. En aan welk soort van vensterglas men de woning van den jongeheer Pompile herkennen kon. Waarlyk, men zou lust krygen z'n eigen achterkleinzoon te wezen, om tegenwoordig te zyn by 't opgraven van al die historische byzonderheden.
De voornaamste ammunitie die hem overbleef, bestond in 'n langgerekt ae of èèèè, of zooiets. Wie hem van naby kende, was er niet zeer bevreesd voor, maar nog altyd zagen sommige boeren-winkeliers hoog op tegen iemand die zoo oneenvoudig spreken kon. En ook Wouter voelde zich heel klein. Jae, m'nheer, wat dunkt u? Zouden we met dat jonge mensch maer niet wachten op m'nheer Pompile?
Want ik heb gister de Hockers gesproken, papa, en hun gezegd... Lieve hemel, hoe kan ik nu weten wat de jongeheer Pompile gister aan de Hockers gezegd had? Vorder 't onmogelyke niet, lezer! Zonder nu juist te beweren dat ik geen andere bronnen raadpleeg dan Wouter's eigen gedenkschriften, spelen toch die dokumenten 'n groote rol in m'n geschiedkundige navorschingen.
Dat kan my nu niet schelen, zei Pompile, als ze mama maar wou overhalen om naar Groenenhuize te gaan, papa! Waar is Gerrit? vroeg de oudeheer. Styf van 't rhumatiek, papa! En morgen heeft Dieper 'n smerig papiertje, niet waar, Dieper?
Dat is wel heel ontzaggelyk treurig, papa! En ze vraagt nu telkens madera. Ze zegt dat ze zoo zenuwachtig wordt van chocola, als ze niet terstond daarop twee glazen madera drinkt. Zoo, papa? En vroeger, papa, werd mama zoo byzonder zenuwachtig van madera? Zonder chocola, Pompile! De dokter zegt ook dat madera heel gezond is, maar... met chocola, altyd met chocola!
En in die niemendalletjes zou Wouter studeeren, al den tyd dien-i overhield van de boodschappen voor den jongeheer Pompile. Daaraan zou z'n ziel worden besteed. Is 't niet, om de dagen te betreuren van Pennewip's afsnydende teekens in de lucht? De dagen van den Weledelen heer Motto, met z'n gehuurden snuifpot, en wat er verder op dien Zeedyk 't "voornaamste" mag geweest zyn?
Heel Tjanjor zou er verbaasd van staan, want: "postklerken zyn praterig" hoopte de kwast juffrouw Pieterse na. Gedurende het rollen van den sneeuwval waarmee Pompile z'n tegenwoordigheid had aangekondigd, liep hy gedurig heen-en-weer, en maakte ook in zeer letterlyken zin zooveel wind als maar eenigszins mogelyk was.
Wouter liep den aangewezene na, en haalde hem weldra in. De man, die hem niet kende, wees hem stug af. Maar de deftige m'nheer Pompile stond op 'n afstand te wenken en te telegrafeeren, met dit gevolg dat Wouter zich kon beschouwen als formeel voorgesteld aan den mageren besteller met den dikken neus en de slobkousen. Er was inderdaad iets aangekomen voor 't huis Kopperlith.
Woord Van De Dag