United States or Eswatini ? Vote for the TOP Country of the Week !
De wilde eenden waren moe, en de duikeleenden draaiden om hen heen. "Haast je zoo niet!" riepen de eenden toen. "Jelui eet alles op, voor wij er aan toe zijn!" "Er is genoeg voor jelui en voor ons," antwoordden de duikeleenden.
Maar dat kwam anders uit. Want toen het half zes was, kon Jo z'n schoenen niet aan de voeten krijgen. Die waren door de warmte veel te veel gezwollen. En de schoenen waren niet ruim. Hoe nu? Een poosje later keerde Nel naar huis terug. Achter haar liep Jo met z'n schoenen in de hand. Hij hoopte, dat moe hem niet zou zien; dan zou hij vlug een paar pantoffels aantrekken. Maar moe zag hem wel.
Toen Deugniets goede moeder over zijn bed hoorde spreken, herinnerde zij zich weer, wat zij met de fee overeengekomen was, en maakte een eind aan de woordenwisseling, door tot haar zoon te zeggen: "ja, ga naar bed, mijn jongen; je weet, dat de fee je dat nu heeft toegestaan. Je zult zoo moe wezen! Slaap zacht. Ik zal hier op je blijven wachten."
"Ik begrijp je al, je zou willen, dat ik naar het hof terugkeerde om er opnieuw mijn fortuin te beproeven, of liever om er weer gierig en eerzuchtig te worden." "Waarom zou uw karakter er opnieuw bedorven worden? Heb meer vertrouwen in uw eigen deugden!" Glimlachend vroeg ik: "Ben je het moe mij zulk een rustig leven te zien leiden? Ik dacht, dat mijn rust je meer waard was."
En hij zag ver van zich menschen komen, zacht zingend sloegen ze zijstraten in; maar achter hen volgden anderen, en toen was hij opnieuw tusschen menschen. Groepen van naar huis keerende feestvierders gingen aan hem voorbij, mannen en vrouwen. Moê en òp sjokten ze voort; aan elkaârs armen hingen ze, saâmgeregen, steun zoekend voor de slappe knieën en zwaaiende bovenlijven.
"Deud, nondedzju! deud! deud moe ze! deud! deud!" schreeuwde Smul, door het aanhoudend hoog-gillen van Rozeke in zijn furie nog opgezweept. Kamiel, niet in staat hem daarbinnen langer te bedwingen, rees plotseling overeind en sleurde met geweld den woestaard naar de deur.
't Was een geschreeuw en een gelach en gekakel, dat het een wonder was, dat de bewoners van het kasteel hen niet hoorden. Toen de wilde ganzen het spelen moe waren, vlogen ze naar het ijs en rustten een paar uur. Den namiddag brachten ze bijna op dezelfde manier door. Eerst een paar uur eten, dan baden en spelen in 't water aan den kant van het ijs tot zonsondergang.
Hij vroeg of hij op heure kamer mocht komen zien, maar zij liet antwoorden, dat zij moê was en behoefte had aan rust... En er teekende zich al duidelijker en duidelijker een voornemen in haar geest af: zij moest het doen, zij was het zijn geluk en het hare verplicht.
Bij allen was een stille aanbidding van het edelste, wat zij gezien hadden: het waren menschen, die er zich over verheugden, dat éen van hen zoo'n groote liefde voor het goede had. Allen konden ze haar de hand niet reiken. Er waren er zooveel, en de jonge vrouw was moe en zwak. Maar allen moesten zij haar toch zien, en dan konden ze Gösta de hand drukken.
»Ik moet even een boodschap doen voor moe. Toe, ga mee, 't is maar een kwartiertje loopen.« »Ik zit in Dik Trom te lezen; 't is zoo mooi,« riep Jo terug. Eigenlijk wou hij wel graag blijven lezen. Maar Klaas liet hem niet met rust. »Je kunt immers vanmiddag wel verder lezen,« zei hij. »Toe, ga nou mee! Misschien vinden we ook nog wel een vogelnest.« »Weet je er een?« Jo flapte het boek dicht.
Woord Van De Dag