United States or British Indian Ocean Territory ? Vote for the TOP Country of the Week !
De familie Meinhardt was reeds lang vertrokken uit het huis van den professor en Abraham was op reis voor zaken, naar 't noorden, in dienst van de fabriek. Verscheidene dagen lang was 't zoo wonderlijk stil in de stad geweest; een ademloos wachten, waarin de onzinnigste geruchten onzeker rondfladderden.
Maar Mevrouw Meinhardt vond, dat 't aardig was als de heeren jong trouwden. Later werden ze waarlijk al te nonchalant. De studie in de medicijnen was geen vak voor hem; dat duurde veel te lang. Maar Abraham was al begonnen.
Maar toen zij in de flauw verlichte kleedkamer en later in de slaapkamer kwam, werd ze zachter gestemd. Daar waren zooveel zaken, die in de eenvoudige slaapkamer van de meisjes Meinhardt nooit waren voorgekomen; en daar was een weelde en een smaak in de inrichting van het geheel, die een sterken indruk op haar maakte. Zij kuste haar man en zeide: "Naar zoo'n slaapkamer heb ik altijd verlangd."
't Was tegen 't eind van den winter, dat hun verloving beklonken werd en ze had zóóveel gedanst, dat ze volkomen uitgeput was. Clara Meinhardt was de schoonheid van de familie; de drie andere zusters waren ook mooi, maar Clara zij was een schoonheid, dat zei Mama ook. Abraham Lövdahl was de beste partij op dat oogenblik, hoewel hij wel heel jong was.
Dat kind was een stuk van haar eigen schoonheid, van haar eigen volkomenheid; daarom moest het zijn en opgroeien als een manlijk evenbeeld van haar; het moest zich eenmaal vertoonen in de stad en aan de familie en vrienden, aan de versmaadde balcavaliers, ja voor de heele hoofdstad tot op het Koninklijk Paleis toe, als het meesterstuk van Clara Meinhardt.
Abraham Lövdahl deed zijn juridisch examen in korten tijd gelokt door zijn verlangen naar 't bezit van zijn geliefde en aangezet door de lichte grijze oogen van Mevrouw Meinhardt. Na een kort verblijf thuis hij was zoo ongeduldig, dat hij zich geen tijd gaf voor een reis in het buitenland vierde hij in Christiania zijn bruiloft met Mejuffrouw Clara Meinhardt.
De jonggehuwden deden ook geen reis in het buitenland; want Mevrouw Meinhardt vond, dat het veel gezelliger was al dat geld te gebruiken voor een zomer buiten met de heele familie. De jongelui zouden afzonderlijk op een boerderij in de buurt logeeren, dan waren ze toch waarempel even vrij als in Zwitserland.
Ze wist het best, dat hij in 't geheel niet meê zou willen helpen om te redden wat gered kon worden, en daarom zag zij zijn thuiskomst met grooten angst tegemoet; hij was in staat al haar werk te bederven, dat had de assessor Meinhardt haar ook geschreven.
Hij ging toen over tot de conversatie, maakte daar opgang, en was spoedig verloofd met de dochter van den advokaat Meinhardt. Dat kwam zoo van zelf, omdat Mevrouw Meinhardt het graag wilde en Abraham was in de wolken van geluk. Zijn meisje was zeker ook wel gelukkig. Maar Clara was zwak.
Maar wat hielp dat alles nu, als Mevrouw Meinhardt het niet wilde. Abraham streed eerst half in gekheid, later in vollen ernst met de heele familie Meinhardt; maar hij verloor het en gaf zich over, toen Clara op een goeden dag in tranen badende zeide, dat ze 't nu wel begreep; hij wilde het tot een breuk laten komen door zijn halsstarrigheid. Daar kon hij niet tegen.
Woord Van De Dag