United States or Liberia ? Vote for the TOP Country of the Week !
"De katholieken oordeelen ook zoo; herinner u maar mama, dat graf van madame Malibran de Beriot te Laeken. Haar lijk mocht immers niet eens in gewijde aarde begraven worden. Neen, op dat punt ben ik óók orthodox, en ieder zal zoo iets moeten toestemmen."
Vrouw Thénardier hernam: "Welaan, ondeugend nest, geef het paard water." "Maar er is geen water meer, madame," zei Cosette bedeesd. Vrouw Thénardier deed de voordeur wagenwijd open en hernam: "Nu, ga 't dan halen!" Cosette boog het hoofd en nam een ledigen emmer, die in den hoek van den schoorsteen stond. Deze emmer was grooter dan zij zelve, en 't kind had er gemakkelijk in kunnen zitten.
Met eene merkbare spijt sprak zij: «Die Fransche vliegenpikker, wie denkt hij, dat wij zijn? Hij neemt u zeker voor eene andere, want hij heet u /Eudoxie/ en zegt tot mij /Madame Van Rosmal/! Hoe kunt gij toch gediend zijn met den praat van zulk flauw bescheid? Van een mensch, dien gij niet kent?»
Och, zei Madame onverschillig, dat is erg ... voor zijn zuster!... Wanneer wordt hij begraven!... Dat zal ik morgen vernemen.... Ge moet een kroon koopen! Ja.
Madame Beritola betrad evenals de anderen het eiland, waar zij een eenzame plaats vond ver uit den weg, en zij alleen zijnde om haar man begon te treuren en zijn ongeluk te beklagen Terwijl zij dit dagelijks deed, kwam in haar droefheid, zonder dat de schipper of iemand anders het bemerkte, er toevallig een galei met zeeroovers, die het andere zeevolk zonder slag of stoot gevangen namen en dadelijk wegvoeren.
Toen zij deze schoone aanbieding niet wilde aannemen, heeft Messire Currado zijn huisvrouw tot haar laten gaan met den last haar aldaar eten te doen brengen en ook haar met eenige van haar kleeren uit het schip te voorzien, daar die van Madame Beritola al versleten waren, maar bovenal beval hij zijn ega aan al het mogelijke te doen haar mee te brengen.
M. Snepvangers was deftig gekleed, droeg een zwaar gouden ketting op den buik en had dan zijn hoogen zijden hoed. Madame verlangde het, zoo leek hij wat grooter en... voornamer. Want beiden waren klein van gestalte, en dat hinderde haar en heur echtgenoot. Was hij met den tijd vetter geworden, zij niet. Haar rusteloosheid had er volgens de meening van Snepvangers schuld aan.
Door haar huwelijk met hem had haar moeder in haar oog een mésalliance begaan; voor haar, de dochter van een der aanzienlijkste edellieden van Frankrijk, die het leven had gelaten voor zijn vorst, was slechts een wettige regeering denkbaar, die der Bourbons; ook al door de bij madame Campan ontvangen opvoeding gevoelde zij zich het beste thuis in de salons van den ouden adel.
Intusschen was iemand haar genaderd, toen zij het eerste couplet der romance begon, en eensklaps hoorde zij een stem, die dicht aan haar oor fluisterde: "Gij hebt daar twee lieve kindertjes, madame!" Aan de schoone en teedere Imogine, antwoordde de moeder, voortzingende, en toen zij het hoofd omwendde, stond een jonge vrouw op een paar schreden afstands van haar.
De moeder richtte het hoofd op en dankte de vrouw; zij noodigde haar uit, plaats te nemen op de bank aan de deur, terwijl zij op den drempel zat. De twee vrouwen begonnen een gesprek. "Ik heet madame Thénardier," zei de moeder der twee kleinen. "Wij houden deze herberg." Daarna, steeds met haar romance vervuld, zong zij weder binnensmonds: Het moet zoo zijn, als riddersman, Ik ga naar Palestina.