United States or Cambodia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Vrouw Patagon sloeg jammerend de handen samen. "'t Is stellig, dat er ongelukken gebeuren. De jongen, hiernaast, met zijn bakkebaard, dien ik alle morgen met een meisje aan den arm zag uitgaan, zag ik heden met een geweer onder den arm uitgaan. Madame Bacheux zegt, dat er verleden week een revolutie te... te... te... waar de kalven zijn... te Pontoise is geweest.
We hebben nog een zolderkamertje, Mevrouw, en Mevrouw zal het met één matras moeten stellen, wij nemen dan de andere... Rechtuit loopen, Heeren, 't is nog een eindje voorbij de boterzaak waar Menheer logeert. Wat beleefde commissionnair, fluisterde Madame.
Het komt mij altoos voor, dat noch Necker, noch Delille, noch Madame Du Deffant, zich in mijne tegenwoordigheid zoo zouden hebben uitgelaten als zij deden, wanneer zij vermoed hadden, dat ik hunne gezegden later openbaar zoude maken. Er is iets heiligs, naar mijn oordeel, in een gemeenzaam onderhoud: en daarvan mag geen misbruik gemaakt worden." "Dat ben ik niet met u eens.
Hij wierp het korfje in gevlochten ijzerdraad uit het raampje, zag een vlieger toeren boven den Polder en menschen langs de wegen trekken, een zwarte zwerm gelijk. Die arm beestjes, klaagde Madame. De beestjes? bedacht de meid. Ja, de kanarievogels! De meid verslikte zich in haar appel, beloerde gichelend de suffe vrouw.
Als hij met mij wilde breken, behoefde hij't toch niet aldus te doen?" "Madame," antwoordde ik, een oprecht gezicht zettend, "mijn meester heeft bepaald ongelijk, maar in zeker opzicht werd hij hiertoe gedwongen. Indien u mij belooft de zaak geheim te houden, zal ik u de zaak uitleggen." "Ik beloof het u," viel zij mij in de rede. "Vrees niet, dat ik u in moeilijkheden zal brengen.
Ik ben ziek en niet ziek, aarzelde Snepvangers. Dat ken ik!... 't Zal niet blijven duren!... 'k Zal een fleschken schrijven... Alle uren 'n lepel, Mijnheer Doctoor? Ja, Madame, en morgen kom ik nog eens zien... De trap kraakte weer, Madame zei nog wat in den gang en dan sloeg de deur dicht. 't Zal niet blijven duren, paaide zich Snepvangers.
Enfin! ik wou maar zeggen dat voor mijn part die Dreyfuszaak voor goed uit is, m'n vak lijdt er onder nou heb ik de glazen nog eens extra opgepoetst, kijk er nou 'reis door Madame? Hij reikte over de tafel heen de jumelle aan een der dames toe. Daar komt net 'n artillerie-officier an, 't benne knappe posturen, maar ook al traitres misschien. Hoe kijkt ie nou? Heb u nou zoo'n pracht-jumelle thuis?
Wij moeten tot stof vergaan, probeerde Madame Snepvangers te verzoenen. Mama begrijpt mij, draaide Antoine bij. Hij had de tafel vergeten en zag niet in waarom de fraaie, wetenschappelijke bespiegeling niet beviel. Ja, wij moeten helaas tot stof vergaan. Ja, dat is zoo, gaf Snepvangers toe, in het besef dat er een eind moest aan komen. Ja, rotten moeten wij allemaal, verzekerde ook Craen.
Er werd een partij lansquenet gespeeld, die drie dagen tevoren reeds begonnen was. "Laat ik jullie niet storen," zei de Musette; "ik blijf maar even." "Heb je den brief van Marcel gekregen?" fluisterde madame Sidonie haar in het oor. "Ja, dank je," antwoordde Musette, "ik ben op weg naar hem toe, hij heeft me te dineeren gevraagd. Ga je mee? Je zult je best amuseeren!"
Ja, 'n mensch weet nooit wat er gebeuren kan, beaamde Snepvangers nederig en treurig, zoo 'n goede man... Het buitenleven is toch niet zoo schoon als men denkt... Voor mij is het niks... ik ben niet bang... Ik ben heelemaal van streek... 't heeft me danig gepakt. We zullen maar gauw koffie drinken, meende Madame. Elk der huisgenooten was als ontlast.
Woord Van De Dag