United States or North Macedonia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Abraham Lövdahl had anders in den korten tijd, dat hij aan de fabriek was, de arbeiders toeschietelijk gevonden en prettig om meê om te gaan, maar deze oude machinist trok hem heelemaal niet aan, en hij had er spijt van, dat hij zich in zijn hol had laten lokken.
Wanneer iemand hem vroeg, waarom hij toch de hoofdstad en zijn eervolle betrekking als professor verlaten had, die hem al zoo jong was aangeboden, om zich in dit weinig wetenschappelijk stadje te begraven, vertelde Professor Lövdahl meestal een verhaal uit de eerste jaren van zijn huwelijk. "Mijn vrouw is, zooals u weet, een Bergensche een Bergensche met hart en ziel.
De japon, de eenvoudige hoed waren van een onwillekeurige gratie, die bijna aandoenlijk was. Met den hoed in de hand, 't witte hoofd wat op zij en een glimlach op de lippen, alsof hij allen om vergeving vroeg, liep Carsten Lövdahl naast haar.
Niet zóó had de professor zijn doel willen bereiken: de ander had verdrongen, verworpen, vernederd moeten worden! Maar nu was hij dan toch weg, en dat was de hoofdzaak. 't Meerdere werk en de grooter verantwoording verontrustten Carsten Lövdahl niet bizonder. Hij had werkelijk in deze jaren lust gekregen om dat groote veelzijdige werk te besturen. Het ging zoo goed en gaf aan zoo velen werk.
Professor Lövdahl kende zijn tijd en de maatschappij, waarin hij leefde.
Sta daar niet als een stok! Wat beteekent dat?" "Professor Lövdahl!" antwoordde Marcussen, en de tranen kwamen hem in de oogen, "dat beteekent, dat we 't niet langer kunnen uithouden." "Wat zeg je?" schreeuwde de professor en stond op, "kunnen we 't niet langer uithouden?
Van het oogenblik af, dat zij getrouwd waren, was Carsten Lövdahl een en al beminnelijkheid geweest tegenover de jonge mannen, die haar naderden aangetrokken door haar schoonheid en levendigheid.
Daarop nam hij na een oogenblik nadenken alle telegrammen in één hand, ging het kantoor van den professor binnen, sloot de deur achter zich en trok de portière dicht. Carsten Lövdahl had voor 't venster in den tuin staan kijken; hij wendde zich heftig om en zei: "Wat is er? Marcussen!" 't Gezicht van den professor was bijna aschgrauw en de oogen lagen hem diep in het hoofd.
Men kon ook wel zien, hoe zij zich zelf geplukt had, als men hoorde, dat zelfs 't beroemde japansche naaitafeltje van de overleden Mevrouw Lövdahl zou verkocht worden, dat Mevrouw Clara toch best had kunnen behouden, want het was een huwelijkscadeau van den professor.
En toen de oude Jörgen eerst den smaak beet kreeg van deze inkomsten, verkregen zonder moeite en bijna zonder risico, gaf hij zijn dwaze kleingeestige voorzichtigheid op en werd bijna nog begeeriger dan zijn zoon om met die schitterende zaak van Lövdahl aan den gang te gaan, waar zooveel goud uit vloeide.
Woord Van De Dag