United States or Guinea-Bissau ? Vote for the TOP Country of the Week !
Op het anders zoo gladde voorhoofd vertoonden zich lichte rimpels. "Hindert u iets? Maar ik heb geen recht daarnaar te vragen," sprak hij haastig. "Waarom niet? Neen er is niets, dat mij drukt," antwoordde zij koel en liet er terstond op volgen: "Hebt ge mademoiselle Linon al begroet?" "Neen, nog niet!" "Och, ga dan naar haar toe; zij heeft zooveel met u op." "Wat is dat?
Hij wilde haar juist aanspreken, toen op dat oogenblik het geruisch van een kleed zich achter de deur liet hooren en mademoiselle Linon verdween uit zijn oogen. De blijde verwachting van zijn naderend geluk doortrilde hem. Mademoiselle haastte zich weg te komen en liet hem alleen.
Waarom de drie jonge meisjes altijd om den anderen dag Fransch en Engelsch spreken en om beurten op bepaalde uren piano spelen moesten; waarom op bepaalde tijden leeraars in de Fransche en Italiaansche letterkunde, in muziek, teekenen en dansen kwamen; waarom de drie jonge dames op bepaalden tijd met mademoiselle Linon in een kales naar den Twerskoyboulevard reden, allen in met atlas gevoerde pelzen gehuld, Dolly in een langen, Natalie in een halflange en Kitty in een korten, zoodat haar slanke voetjes in de strak getrokken kousen zichtbaar werden; waarom zij daar onder geleide van een met goud gegalloneerden bediende op en neder moesten wandelen; waarom zij allerlei verrassingen voor hun vader instudeeren moesten, zooals concertstukken op twee piano's of Fransche tooneelvoorstellingen; waarom men Dolly later een horloge schonk, haar een lang kleed naaide en naar het eerste bal geleide, dat alles begreep hij niet, maar hij wist, dat het zoo behoorde en dat het noodig was en hij was betooverd door de geheimzinnige wijze, waarop dat alles gebeurde.
Hun gesprek werd door mademoiselle Linon gestoord, die met een overdreven vriendelijke, maar ook hartelijke, lachende uitdrukking in het gelaat, haar lievelingsleerlinge kwam gelukwenschen. Toen kwamen de aanverwanten en daarop begon die gelukkige en woelige drukte, waarvan Lewin voor den dag der bruiloft niet weer bevrijd zou worden.
"Weet ge dat niet?" "Ik weet het niet. Het hangt van u af!" sprak hij. Of zij zijn woorden gehoord had of niet, plotseling was het of zij struikelde; zij stiet tweemaal met haar schaatsen krachtig op het ijs en gleed van hem weg. Zij schoot op mademoiselle Linon toe, wisselde eenige woorden met haar en begaf zich toen naar het huisje, waarin de dames gewoonlijk haar schaatsen afdeden.
"Bij wien beveelt u, dat ik u aandien?" vroeg de bediende. Deze bediende was nog een jonge, praatzieke vlasbaard, maar toch een best mensch, die alles ook goed begreep. "Bij den vorst bij de vorstin bij de prinses" antwoordde Lewin. De eerstvolgende persoon, die hij ontmoette, was mademoiselle Linon. Zij ging door de zaal en haar lokken en gezicht blonken.
Deze drukte verveelde hem somwijlen, maar het gevoel van zijn geluk werd bij hem steeds levendiger. Hij had gedacht, dat zijn verloving niets gemeen zou hebben met die van anderen, maar eindelijk deed hij toch slechts hetzelfde, wat anderen deden. "Maar nu zouden we bonbons kunnen eten," had mademoiselle Linon gezegd, en Lewin reed weg en ging bonbons koopen.
"Die goede, beste vriend!" dacht Kitty, die juist met mademoiselle Linon uit het huisje te voorschijn kwam, en zag hem met een teeder, vriendelijk lachje, als een geliefden broeder na. "Is het mogelijk, dat ik schuld heb? Heb ik waarlijk verkeerd gedaan? Men noemt dat coquetteeren. Maar ik weet, dat ik hem niet bemin, en toch ben ik zoo gaarne met hem samen. Hij is zoo goed!
Woord Van De Dag