United States or United States Minor Outlying Islands ? Vote for the TOP Country of the Week !
Spoedig zult gij ook ons beklagen, want wij rijden onzen ondergang te gemoet en zullen, ver van u, vallen. Geef ons de wapenen van de duitsche vorsten, gij hebt ons geprikkeld tot den strijd." Goedroen lachtte en ging in de kamer. Daar haalde zij uit de kisten de helmen van de koningen, en bracht de pantsers aan de zonen.
Zoodra de kapitein hem in het oog kreeg, vroeg hij hem vriendelijk hoe 't met hem ging; ook de eerste luitenant lachtte hem vertrouwelijk toe en verscheidene officieren, zoowel als zijn baksmaats wenschten hem geluk met zijn herstel. De hofmeester kwam naar hem toe, en sloeg aan en noodigde hem uit tot het middagmaal in de hut.
Sedert eenige jaren werd de oogst slecht. Wij leden zware verliezen; onze wijnranken leden veel onder de koude; de hagel verwoeste ons koren en onzen haver. En ik zeide somstijds dat ik oud werd, en dat de fortuin, die eene vrouw is, niet van grijsaards houdt. Jacques lachtte en antwoordde dan dat hij zelf jong was en zijn hof aan de fortuin zou maken.
"Geleerd!", lachte hij over-vroolijk: "as we 'n jaar getrouwd zijn, ben je zoo wijs as ik 'k hei net zooveel school gehad as jij." "'k Hei vanmorrege in een staan leze toen 'k je kamer dee." "En? En?" "Nou ", lachtte ze onnoozel: "je ken d'r nie wijs uit worde. Wat hei-je d'r an?" "Je komt 'r door uit de krotten weg", zei-ie z'n arm om haar middel leggend, zacht oploopend naar de deur.
Ik beproefde, zwakjes moet ik zeggen, die stellige verklaringen in twijfel te trekken, gesteund als ik was door den algemeenen geest die nog in de stad bleef heerschen en op eene onmogelijke verlossing wachtte, maar mijn vriend lachtte, ietwat medelijdend, alsof hij te zeker wist wat ons te wachten stond.
Wij dachten aan Antwerpen dat geen stad meer was maar een vuurpoel, wij dachten aan de honderduizenden die vluchtten over alle wegen naar het Noorden. Het oud moederken van onze vrienden lachtte krankzinnig met haar oud doorrimpelde gezichtje en prevelde schietgebeden. Ik liep den hof door, naar den straatweg toe en zag nu den onafgebroken stoet van vluchtelingen trekken, ellendig!
Alessandro, die snel was opgestaan, ging in de kleeren van den doode in andere richting aan den haal. De donna had door het licht, dat de knechten omhoog hielden, Rinuccio duidelijk gezien met Alessandro op den rug in het gewaad van Scannadio en verwonderde zich zeer over den grooten moed van beide, maar met al haar verbazing lachtte zij, toen zij Alessandro ter aarde zag werpen en vluchten.
Met het oog op den komenden strijd verlangde hij zich eenige uren uit te kunnen strekken op een zachter rustbed dan de woudbodem hem bieden kon en ook lachtte het denkbeeld hem toe, om zich voor 't eerst na langen tijd aan een goed voorzienen disch te schikken. Met blijdschap ontdekte hij daarom de tinnen van een kasteel en hij spoorde zijn vermoeid paard aan tot vernieuwden spoed.
Het meisje heette Madeleen en die oude grijze daar, zoo mager en zoo roereloos, heette tante Olympe. Hij voelde hier warmte. Hij rookte hier pijpen en keek langs smalle vensterruiten naar de varende wolken. Hij was hier wel. Madeleen.... En ze wendde naar hem hare blauwe kijkers en lachtte even of knikte met zachte buigingen, bij maniere van gelukkig-zijn. Er zong iets in hem. Hij lachtte tegen.
«Willen wij hem opzoeken?» sprak de knaap tot zijn zusje. «Ik durf niet, Atto, moeder zegt gedurig, dat wij ons van hier niet mogen verwijderen.» «Zij zal het niet weten» lachtte Atto, «zij is vader tegemoet, die heden van de jacht terugkomt.» En Juna liet zich overreden.
Woord Van De Dag