United States or Luxembourg ? Vote for the TOP Country of the Week !
'Begrijp jij er iets van, vogelijn? Het vogelijn keek heel slim en ging toen voort met zoeken en pikken. 'Vertel mij verder, Johannes, van wat je gezien hebt. Dat deed Johannes gaarne, en Robinetta luisterde, geloovig en aandachtig. 'Maar waarom is dat alles opgehouden? Waarom kun je nu met mij niet gaan? daar overal heen? Ik wilde ook graag.
Toen verwijderde Petinggi zich weer. Nu kwam Kees naar Marti toe en zei: »Het heeft moeite gekost, maar hij zal nu de mannen bijeenroepen voor een vergadering, om de zaak te bespreken. Ik vertrouw, dat ik de groote meerderheid op mijn hand krijg. Ga maar mee, dan kun je alles hooren." »Goed, heer!" zei Marti onderworpen.
"Akka, Akka!" riepen zij, die achteraan vlogen. "Kun jelui me niet met rust laten?" vroeg de leidster, en scheen nog ongeduldiger dan de vorige keer. "De witte is op 't punt van te vallen! De witte is op 't punt van te vallen!" "Zeg hem, dat wie niet meêkomen kan, maar naar huis moet gaan!" riep de leidster-gans. En ze dacht er niet aan om langzamer te vliegen, maar ging door met dezelfde vaart.
Je haalde je horloge uit, en keek daarna naar boven in 't gaslicht ; ja, kun je je niet begrijpen, dat ik angstig werd, omdat je daar alleen, in wanhoop rondliep?" "Maar Moeder! gelooft u dan, Mevrouw Gottwald! gelooft u, dat Moeder..." "Ik weet noch geloof iets; maar menschen, die ongelukkig zijn, moet men niet in 't donker laten loopen; kom, ga met mij naar de stad terug."
»Wat!« riep de vader, »een knuppel! dat is wel de moeite waard! Die kun je van den eersten den besten boom hakken.« »Maar zoo een niet, vader! Als ik zeg: »knuppel uit de zak!« dan springt hij er uit en met wien het niet goed met mij meent wordt een leelijk dansje uitgevoerd, en dat houdt niet op, voor hij op den grond ligt en mooi weêr speelt.
Een oogenblik later stond het vreemde vrouwtje vóór Ida's vader, en weer een oogenblik later zat ze in een' leunstoel tegenover hem en waren ze samen druk aan 't praten. Over wie, dat kun je wel dunken. Wat er al besproken werd, dat zou ik je niet precies kunnen vertellen. Wel weet ik, dat Ida's vader bij het weggaan het eenvoudige vrouwtje hartelijk de hand drukte.
De redenen voor haar veranderd inzicht werden hem tevens medegedeeld, en zij maakten een nader aandringen van zijne zijde onmogelijk. Het was echter duidelijk blijkbaar, dat het hem zeer speet; en nadat hij dit met nadruk had betuigd, liet hij er op denzelfden gedempten toon op volgen: "Maar Marianne, het paard blijft toch je eigendom, al kun je het nu niet gebruiken.
Geloof je nu, dat 't geen onhartelijkheid was, die mij zwijgen deed zoo lang tegenover jou, en kun je mij dat zwijgen nu vergeven? Laat ik je nu nog eens innig danken voor je vriendschap en je liefde, die aan mijn leven meer waarde geven, en laat ik je in gedachte vast aan 't hart drukken, in die omarming leggend, alles, wat ik voor jou gevoel!
En wie haar daarbij hielp, kun je wel raden. Dag en nacht had Hilda nu het horloge vlak bij zich. Heel, heel dikwijls raadpleegde ze haren vriend en luisterde hoe langer hoe meer naar het fijne stemmetje, dat maar steeds zei van: "Tik, tik, tik, tik! Denk aan den tijd, den tijd, den tijd!" Ja, eene enkele maal moest het nog wel roepen: "Tik, tik, tik!" Maar nooit meer: "Tak, tak, tak!"
Hij kéék om, kwam terug, sloeg de armen om haar heen, hoewel zij een trede hooger stond dan hij, en zag haar aan met een gezicht, dat zijn korte vraag even welsprekend als aandoenlijk maakte. "O, Jo, kun je niet?" "Mijn beste Teddy, ik wou, dat ik kon!"
Woord Van De Dag