United States or Kyrgyzstan ? Vote for the TOP Country of the Week !
De Heere bewaart ons nog voor veel, dat onze broeders en zusters op andere plaatsen te lijden hebben. Ik zou je daarvan kunnen vertellen en voorlezen dat je 't niet eens gelooven zou." "Voorlezen?" vroeg vrouw Huiskamp. "Ja voorlezen. Er komt tegenwoordig elke maand een tijdschrift voor ons uit. Maar als je dat leest.... ik wist niet dat de vijanden van Gods volk zoo tekeer gingen.
"Het wás ook mooi!" zei vrouw Huiskamp weer. "Dat kan wel, moeder," hernam Jannetje; "maar ik zie nog niet hoe dat iets met de Afscheiding te maken heeft." "Zie je dát niet, kind? Hoe is 't mogelijk!
Alles was goed en wel, meende vader Huiskamp; ze bleven allemaal samen op den besten voet; hij zou altijd het goede voor hen zoeken; hij dacht er niet aan om de jongelui te veroordeelen; maar hij wist toch met al z'n lek en gebrek wel dat hij het bij 't rechte eind had, dat zoo'n huwelijksinzegening niet was wat je eigenlijk graag zou willen.
Moeder bleef in het schema van de preek steken. "Ik begrijp het nog niet," zei Jannetje lastig. "Nou," vulde vader aan; "als die nou maar op de vraag: "Wilt gijlieden ook niet weggaan?" met Petrus zeggen: "Neen, Heere!"" Jannetje zweeg. "En getrouw, hè vader?" begon vrouw Huiskamp weer. "Getrouw!
"Goeien avond," zei vader, ging op Jannetje los, kneep haar even in den linkerwang bij wijze van welkomstkus en zei bedaard: "De Heere zegene je ingang, kind! Zoo moeder, schep nou maar op!" Huiskamp nam in zijn honderdjarigen leuningstoel aan 't hoofd van de klaptafel plaats en zette de voeten op de verwarmde koperen stoof, die voor hem gereed stond.
Boven aller verwachting verliep de geheele dienst ongestoord. Scholte kon zijn leerrede houden; het sacrament van den heiligen doop werd aan de beide kinderen bediend; het huwelijk van Gerrit en Jannetje Huiskamp plechtig ingezegend.
Op dit oogenblik was dominee Buddingh daar om de vergadering te leiden, waarin een kerkeraad gekozen werd. Morgen zouden er niet minder dan twaalf kinderen gedoopt worden. Gerrit wist heel goed dat hij geen drie maanden te Bunschoten wonen zou, of hij was ook Afgescheiden. En dan zou Jannetje hem misschien nog wel willen hebben, maar vader Huiskamp zou niet zoo gemakkelijk zijn toestemming geven.
Vader en moeder Huiskamp zaten met Jannetje, na volbrachte dagtaak, onder de geschoren lindeboomen op de groene bank voor het huis een luchtje te scheppen. Het was een heldere zachte avond in de eerste helft van Mei 1838. "Dus als ik het nou goed begrijp," zei vader langzaam tot zijne dochter, "dan zou dat den vijftienden van de volgende maand wezen." "Zoo, zoo!
Het was voor vader en moeder Beukman een heerlijk bericht, dat hun zoon hun bracht. Van hun ouderlijken zegen konden de jongelui zich verzekerd houden. Wat zou vader Huiskamp zeggen? Dat had erger kunnen uitvallen dan het deed.
"Daar waren meer dan negentien, zie je, en..." "Ja vader," viel vrouw Huiskamp hem in de rede; "maar laten we nou eerlijk wezen en zoowel het voor als het tegen zeggen. En dát vond ik nou ook veel te ver getrokken, al zeg ik het zelf; dát was spijkers op laag water zoeken! Ja, er waren er twintig; maar hoe! Neen, daar kan ik nou nog zelfs niet overheen."
Woord Van De Dag