United States or Western Sahara ? Vote for the TOP Country of the Week !
Hij, die ons geleidt, Zal u de vlag doen strijken! Delf vrouw en kind'ren 't graf, Neem goed en bloed ons af, Het brengt u geen gewin; Wij gaan ten Hemel in En erven Koninkrijken! Dit lied, waar Luther zelf de wijs bij maakte, werd gedurende den Rijksdag in Augsburg en in heel Saksen gezongen.
Neen, dat groote zwarte lichaam, dat mij naderde, kon geen mensch zijn; een dier eerder, een reusachtige nachtvogel, of een groote spinnekop op vier pooten, waarvan de tengere ledematen zich boven het hout en de struiken verhieven en tegen den bleeken hemel afstaken. Zeker was het, dat dit dier op ondenkbaar lange pooten meer en meer, met groote sprongen zelfs, mij naderde.
De volgende dag bracht slecht weder; het dooide, en de sneeuw was in eens verdwenen; de natte, bruine takken strekten zich kaal naar den grauwen hemel uit; daarbij stormde en raasde het in de lucht; de elzeboomen aan den molenbeek bogen en zwaaiden in den wind.
Aan den laatsten avond van een jaar mag men wel eens een oogenblik aan wat ernstigs denken.... "Hemel August, het is me alsof ik dominee Hoogerberg hoor. Maar ja zeker, laten we nu eens als oude getrouwde luidjes met een geheim, waar men nog niets van merken kan eens heel heel ernstig praten."
Met bloedende harten scheidden de Atheners van de plaatsen, waar zij 't eerste levenslicht zagen, waar zij als kinderen hadden gespeeld, waar tal van aangename en smartelijke herinneringen hen boeiden. Weldra konden zij uit de ten hemel stijgende vlammen het lot hunner geliefde vaderstad opmerken. Ondertusschen was de Perzische vloot in de nabijheid der Grieksche kust gekomen.
"Precies zoo was 't met mijn Joe: altijd vol jongensstreken en handig in allerlei kattekwaad, maar hij was de onbaatzuchtigheid en vriendelijkheid zelve. En, de hemel zij mij genadig te moeten denken, dat ik hem zweepslagen gegeven heb, omdat hij room gesnoept had, die ik zelve uit het raam heb geworpen, omdat ze zuur was geworden!
Achter de beschilderde vensters, tusschen de popels door, glom nog het ambergeel van den westelijken hemel; diep gloorden nog de purperen gewaden der evangelisten, de gulden stralenkransen om hunne hoofden. Maar in de kerk zelve had het duister alle kleuren en lijnen uitgewischt. Nissen en bogen verloren zich in nachtelijk grauw.
Men had nog niet begrepen, welke kuischheid, uitnemendheid en betamelijkheid er in gelegen zijn, zijn hemel in een hotsende postchais mede te nemen, aan zijn geheim het zweepgeklap te paren, een herbergsbed tot bruidsbed te nemen, en in een voor ieder toegankelijke slaapkamer tegen zooveel per nacht de heiligste herinnering des levens, aan het geheimzinnig gebabbel van den postwagenconducteur en de dienstmeid der herberg achter te laten.
Wie zal het innerlijke geluk durven schatten, dat in de ziel van elk dezer menschen verborgen ligt? De zanger zit misschien nu ergens op een bemodderde stoep, aanschouwt den hemel met zijn blinkend maan- en sterrenlicht, en zingt blijmoedig in den stillen, geurenden nacht: in zijne ziel is geen verwijt, geen boosheid of berouw!
En Cecilianus riep tot den hemel en Afrodite Hero's verwijtende smart en stortte zich omlaag.... Het fluitspel vervloeide als een zich verzwakkende golfslag....
Woord Van De Dag