United States or Åland ? Vote for the TOP Country of the Week !
Juffrouw Frantzen wist van den prins geen kwaad; zij zat, met Hector aan haar voeten, te breien in de kamer, waar Nico sluimerde en ontstelde hevig, toen zij de karavaan zag aankomen. Die ondeugende kinders, om zoo stilletjes weg te sluipen; ze was in de volle overtuiging dat ze al lekkertjes sliepen in de kamer er naast!
"Ik-ik kan bijna niet meer." Maar voort holde ze, den schreienden Bob meetrekkende. Steeds dichter en dichter naderde de koe. Nel hoorde het dier vlak achter zich. Ze bestierf het bijna van angst. Op eens struikelde ze en sloeg voorover, terwijl ze Bob in haar vaart meetrok. Op datzelfde oogenblik hoorde ze roepen: "Hector, pak aan!"
"Ik verzeker u dat zij op komt zetten!" riep mijnheer Chabre vol zielangst uit. "Kijk slechts! Die rots daarginds lag straks nog bloot". "Zeer zeker komt zij opzetten", eindigde Hector met ongeduld ten antwoord te geven. "Het is juist als zij stijgt dat men de meeste garnalen vangt". Maar mijnheer Chabre had het hoofd verloren.
Te Piriac leidde men een eentonig leven en Estella, die aan het gewoel van Parijs gewoon was, zou zich doodelijk verveeld hebben, indien Hector geëindigd was met hen dagelijks te bezoeken. Ingevolge van eene wandeling, die zij samen langs de kust maakten, was hij zeer bevriend met mijnheer Chabre geraakt.
Onder luid geschreeuw riep zij Hector toe haar te komen helpen, want die levende dieren joegen haar schrik aan, maar toen zij eenmaal gezien had, dat zij zich niet meer verroerden, zoodra men hen bij den kop aanvatten, was zij moediger, en durfde zij hen heel goed zelf in het mandje laten vallen, dat zij over den schouder droeg.
Nauwelijks was zij tien passen verder gekomen of de strik van haar parasol ging los en de Chabre's vernamen eene stem die hen achterna riep: "Mevrouw, mevrouw...." Het was Hector, die haar strik had opgeraapt. "Duizendmaal dank mijnheer", sprak Estella met rustigen glimlach. Het was een zeer zachte, zeer brave jongen.
"Ik heb u lief Estella", herhaalde Hector, die haar in zijne armen gestrengeld hield. De avond was zeer donker, de witte zee verlichtte den hemel. Aan den ingang der grot, slaakte het water een lange klacht, terwijl onder het gewelf een laatste schemering van daglicht was weggestorven. Een geur van vruchtbaarheid steeg uit de levende golven op.
Hector vond thans altijd een voorwendsel om zich bij hen aan te melden. Zoovaak hij met zijn mandje aankwam en Estella ontmoette, voegde hij haar denzelfden volzin toe: "Ik breng schelpvisch voor mijnheer Chabre." En beiden begonnen te glimlachen, met half dichtgeknepen, glinsterende oogen. De schelpvisch van den heer Chabre vermaakte hen. Van dit oogenblik af, vond Estella Piriac allerliefst.
Het scheen het uiteinde der aarde, het veld van verwoesting waar het niet begon. Estella en Hector maakten zich gereed voor het eerst hunne netten uit te werpen, toen zich een weeklagende stem deed vernemen. Mijnheer Chabre die midden in den kleinen zee-arm stond vroeg naar den weg. "Waar moet ik heenloopen!" riep hij. "Is het rechtdoor, zeg?"
Heb je ooit zulke woelwaters gezien als mijn kinderen, Betsy? Toe Otto, kom je? Betsy lachte. Ik zou maar even mijn gezag als oom doen kennen, meneer Van Erlevoort, zeide mevrouw Verstraeten. Otto ging met Mathilde meê, eerst naar Freddy. Kom Freddy, Nico moet naar bed. Kom Nico, gauw. Morgen mag je weer paardje rijden op tantes rug. Stil Hector, liggen.
Woord Van De Dag