United States or Madagascar ? Vote for the TOP Country of the Week !
Toen wij met de toespraken klaar waren, was ook het product der kauwwerkzaamheid van mijn taupo gereed. Alle aanwezigen klapten op de maat in de handen, niet om ons, zooals ik eerst met trots meende, hun bijval te betuigen, maar als plechtige inleiding voor den dronk.
Terloops zag ze Jujube een halve Rijnflesch in de handen stoppen van een stijf-zwijgenden politieagent. Op het plein vóor den schouwburg was 't een dooreenwarrelende klabettering van huurkoetsen, die alle langs de zuilenrij doorwielden en in het voorportaal al die bonte maskeradepoppen uitwierpen. Op de breede ingangstrap drong een kleurig volk, dat raasde en schouderstuwend roerde.
"Dewijl Ponine den steen door het venster heeft geworpen, is aan die zijde het huis niet omsingeld." De gemaskerde, met de stem eens buiksprekers, legde den grooten sleutel op den vloer, hief beide armen omhoog en opende en sloot driemalen zijn handen, zonder iets te zeggen. Dit was het teeken tot den aftocht.
Een andere party van 30 mannen, vervielen in handen van den vyand: als ook een brandwacht van 15 dragonders achter Bekaf.
Heel de wereld ging voorbij in klank, roerend, opgewekt, weemoedig, klagend en teer. Hij luisterde aangedaan: 't was iets eenigs in zijn leven! Zijn handen waren rood van 't flakkerend vuur, boven hem rees, enorm lijk een reus, de zwarte molen, en voor hem lag de helbesterde nacht en het duister, donker land.
Hun beider ademhaling was kort en ongeregeld, en zijn gezicht was bleek en vertrokken; terwijl hij onverstaanbare woorden stamelde en haar handen heftig drukte. "Wat heb ik gedaan!" riep Mevrouw Wenche; want zijn hartstocht was zoo onmiskenbaar en waar op dat oogenblik, dat die haar geheel overtuigde en sterk aangreep: "ik heb ons beiden kwaad gedaan!"
Tegenwoordig zou geen boer u meer de legende van Huibert den Ever kunnen vertellen. »De negen tafereelen die nu volgen, veraanschouwelijken een aantal heuglijke episoden uit het gulden tijdperk van de Nijenhorst en hare bewoners. Hier ziet ge Huibert's achterkleinzoon, den schoonen Reinier, als overwinnaar in het tournooi den gouden eereketen ontvangen uit de handen van Maria van Bourgondië.
Hij bleef uitgestrekt liggen zonder zich te bewegen, nu en dan slechts klapte hij in de handen. Was hij lam? Hij scheen op een plank vastgebonden. Intusschen was het schip tegen den oever komen liggen waar ik stond, en ik zag nu den jongen alsof ik zelf op de schuit had gestaan.
Ook bracht hij het nooit zoo ver, dat beroemde mannen uit onze geschiedenis zich door hem lieten portretteeren. We mogen dit stellig betreuren. Wat zouden we uit zijne handen een portret hebben gekregen van een Frederik Hendrik, een Jan de Wit, een Michiel de Ruijter, een Constantijn Huygens.
Het was, alsof hij beider lot in handen had en, van zekere zijde beschouwd, was dat ook zoo. Beiden waren, als het ware, in zich zelven gekeerd, nu zij den laatsten inzet gingen wagen.
Woord Van De Dag