United States or Taiwan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Uit alle eigenaardigheden van de Honden blijkt, dat zij niet uitsluitend dierlijk voedsel behoeven te gebruiken, waardoor het besluit voor de hand ligt, dat zij ook minder moordlustig en bloedgierig zullen zijn dan de Katten. Inderdaad verschillen zij in dit opzicht aanmerkelijk van deze.
In den tempel vond ik twee telegrafisten, druk aan het opiumschuiven, hoewel dit sedert korten tijd door de chineesche wet streng verboden was. Uitgestrekt op de kang, hun pijpen in de hand, waren ze omringd door den vetten, scherpen, dikken rook van het heulsap. "Kan ik een telegram verzenden?" vroeg ik beleefd, nadat ik op de gebruikelijke wijze had gegroet. Stilte. Ik ging zitten.
Haar hand rukt het lint, dat zij om het voorhoofd draagt, af en slingert het triomfantelijk in den vloed. Dan klinkt zegevierend van haar lippend het gezang: "Vader, gezwind, gezwind! Stuur de witte paarden aan uw kind! Zij wil rijden op golven en wind!" Daar verhief zich de storm, de Rijn begon bruisend te koken, en sneeuwwit schuim bedekte den oever.
"Mijnheer de baljuw," zeide Fieken, "mijn vader en onze boeren hebben altijd veel goeds van u verteld, en daarom ben ik zoo vrijpostig, van in mijn leed eens bij u te komen." "Wat hebt gij dan wel op uw hart, mijn dochtertje!" vroeg de oude heer vriendelijk, haar zijne hand op het hoofd leggende.
Onder het uiten dezer woorden sloeg hij de dorre hand aan den degen, die aan zijn zijde hing. Melis trad een stap terug: schoon eenigszins door den drank verhit, was hij niet beschonken genoeg of hij besefte, dat een aanval op den vreemdeling in dit geval meer dan een gewoon messengevecht zoude wezen en hem strafbaar maken voor het gerecht.
De kamer was half duister door de dicht gehouden stores; in de schaduw van den baldakijn, die over het ledekant oprees met draperieën van een oud-blauw brokaat, lag Cecile te slapen. Haar peignoir was open op de borst, de sleep slierde van het bed af, verkreukeld over het tapijt; over het kussen lagen heure haren; hare eene hand hield zich krampachtig in de tulle ondergordijnen vast.
Doch daar de oude hem vertrouwelijk en vriendelijk toelachte, verhaastte hij weder zijne schreden, stak hem de hand toe met eene hartelijkheid, waarvoor geen zijner Perzische bekenden hem vatbaar zou hebben geacht, en riep in het Egyptisch: »Mag ik mijne oogen gelooven?! Oude Hib , gij hier in Perzië?
De Hertog is in gesprek met Alfonso de Ulloa en Pedro de Paciotto, zijn grooten vestingbouwkundige, die vlak achter hem rijdt. Allen zijn met stof bedekt, tengevolge van den haastigen rit. Terwijl zij voorbij de herberg rijden, kijkt de Onderkoning met zijn scherpe oogen uit de hoogte op de menigte neer, die hem met den hoed in de hand nederig groet.
"Neen, ik heb aan boord gegeten." "Oho, verliefden hebben geen honger!" "Zoo is het. Maar hoe gaat het haar? Gij zijt in Brussel geweest hoe maakt zij het?" "Ja, ik ben eerst twee dagen geleden weer thuis gekomen," antwoordt de schilder zuchtend. "Ik wilde nog de laatste hand leggen aan mijn altaarstuk, eer ik ten strijde ga." "Gij ten strijde?" "Ik moet.
Zooals in den avond een uil wiekt door de stilte, of gelijk een luwte ondeelbaar-even vaagt en vervaagt, zoo moet 't zijn geweest, dat het voor den stervende klonk klonk? Er was een jonge knaap, die lang ziek geweest was, en de hand aarzelde nog even.