United States or Iran ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Mijn goede vriend", antwoordde de Engelschman met een glimlach, "God zal nooit sterven." De boer stond een oogenblik versuft, en herhaalde hoofdschuddend: "Hij zal nooit sterven!" Toen, zich eensklaps herstellende, als ware hem plotseling een licht opgegaan, hernam hij ernstig: "Ja, nu zie ik het: gij zijt een ongeloovige, iemand zonder godsdienst. Ik weet het beter dan gij.
"Gij en de andere ridders, de graaf zelf, hebt voor uw vertrek de Kerels laten gelooven dat men hun voortaan hunne vrijheid niet meer zou betwisten!" "Wanneer men naar verre streken ten oorlog trekt, moet men den vrede achter zich in het land laten", antwoordde Tancmar met eenen slimmen glimlach. "En nu zou onze heer graaf de Kerels bedriegen?"
Zie je daar niemand achter de boomen, die mij beloert? Lord Henry zag in de richting die de trillende hand wees. Ja, zeide hij, met een glimlach; ik zie den tuinman. Hij zal je moeten vragen, welke bloemen je van avond voor je tafel hebben wilt. Wat ben je toch nerveus. Je moet maar eens met me meêgaan naar mijn dokter als we weêr in de stad zijn.
Het was ook voor een krijgsman een lust om te zien, hoe alles er keurig en sterk uitzag, en menig ruiter, die voor de deur ophield om een schalm in zijn maliënkoker of een bult uit zijn stormkap te laten slaan, liep met genoegen de werkplaats rond. Hoe maakt meester Egbert het? vroeg de ruiter. Wouter antwoordde eerst niet, de glimlach verdween van zijn gul gelaat.
't Was als een vage, teere straling om haar fijn profiel, een glimlach als van zoete stille vreugd, een uit de duisternis opleven en hem te gemoet komen van gansch haar zacht en ietwat tenger wezentje.
Francine's mond was voor altijd verstomd en de glimlach, die haar laatste gedachte op haar lippen getooverd had, verdween reeds, om plaats te maken voor de trekken des doods. "Moed, Jacques!" zeide de dokter tot zijn vriend. Jacques stond op en keek den dokter aan: "Het is afgeloopen, niet waar? Er is geen hoop meer?"
De hemel is mijn hart, en met den voet Druk ik loodzwaar den schemel mijner aard’, En, nederblikkend, is mijn glimlach zoet: Ik zie daar onverstand en ziele-voosheid.... Genoegen lacht... ik lach.... en, met een vaart, Stoot ik de waereld weg in de eindeloosheid. Stil!
Dat bedoel ik niet, hernam Mattia, maar wie zal ze te eten geven? en wie zal ze melken? Maak je daar maar niet ongerust over, vriendje. Mattia was door die woorden geheel gerustgesteld. Als men onze koe melkt, zeide hij met een glimlach, zou men ons dan de melk niet kunnen bezorgen? Dat zou heerlijk zijn voor ons avondeten.
»Wel mogelijk,« hernam de heer Brownlow met een glimlach, »maar naar alle waarschijnlijkheid zullen zij dat na verloop van tijd wel zelf over zich brengen en 't komt mij voor, dat als wij stappen doen op dien tijd vooruit te loopen, wij iets heel zots doen, en iets, dat recht tegen ons eigen belang ingaat of ten minste tegen Oliver's belang, wat hetzelfde is.« »Hoedat?« vroeg de dokter.
Een geur van zomer-bloesems begeleidt Den zang der zonnen duiven die heur trans Doorgloren in eerbiedgen ronde-dans Om Háar, wier glimlach sferen groept en scheidt: „Schoonheid, o Gij, Wier naam geheiligd zij, Uw wil geschiede; kóme Uw heerschappij; Naast U aanbidde de aard geen andren god! Wie éenmaal U aanschouwt, leefde genoeg: Zoo hem de dood in dezen stond versloeg.... Wat nood?
Woord Van De Dag