United States or Mexico ? Vote for the TOP Country of the Week !
Op den duur gevoelt de mensch echter dat hij niet louter lijdelijk kan blijven. Hij wil werken; "minne en mach niet ledich sijn". Ook het leven der Godheid is tweeledig: naar binnen eeuwig rustend, naar buiten eeuwig werkend. Zoo keert dan de mensch weer terug tot de practijk des levens.
"Gij hebt gelijk, mijn kind! zooals altijd; maar zie, gij beseft dat niet, wat het voor een ouden krijgsman zegt, als hem de kreet: te wapen! in de ooren klinkt. Dan gevoelt men zich op eens weer verjongd en versterkt; dan zijn ziekte en zwakheid vergeten en de kracht der ziel schenkt ons, wat die van het lichaam ons weigeren mocht. Maar laat ik eens aan 't raam gaan, en naar den wind zien."
Al drukker en drukker begon de luitenant te praten, en zijne vroolijkheid steeg zonder eenige reden ten top. Het begint al te werken, zeide Aroesi lachend tot den luitenant. Deze lachte hartelijk. Hoe gevoelt gij u? vroeg de kapitein. Opperbest! antwoordde de luitenant, en hij begon schaterend te lachen. Eene uitbundige uitbarsting van vreugde volgde hierop.
En die duizend kleine zorgen en oplettendheden! Kleinigheden, die in deze ledigheid van onmetelijke grootte zijn. De teederste, zachtste klanken der vrouwelijke stem, dienende om den blinde te wiegen en de voor hem verdwenen wereld vervangende. Hij wordt door de ziel geliefkoosd. Hij ziet niets, maar gevoelt zich bemind. 't Is een paradijs in de duisternis.
Ik weet, dokter, gij lacht niet om mijn woorden, want gij gevoelt, dat er oogenblikken zijn, waarin men behoefte heeft om over een verloren geluk te spreken; 't is alsof dat verlichting geeft en de herinnering er aan minder bitter wordt. Ik heb na mijn vertrek niets anders van haar gehoord, dan hetgeen u mij over haar schreef.
Ach! zij gevoelt zoo diep en zoo dikwijls dat zij maar "een juffertje" is. Tot haar groot geluk redt haar de komst van haar broeders chef uit al de pijnlijkheden dier folterzaal.
Door een onverklaarbare tegenstelling gevoelt ge nu eens de behoefte, altijd te blijven op deze plaats van zoete rust, en in een volgend oogenblik heeft er een snelle reactie plaats en er wordt in u een vurige wensch geboren, om weg te vluchten, een begeerte, die u bij de onmogelijkheid der vervulling, troosteloos en weemoedig achterlaat.
Ook op de inleiding van het gedicht Van Ghilden, waar hij op zoo naïeve wijze getuigt hoe onzeker en schroomvallig hij zich gevoelt door zijn gemis aan kennis en ontwikkeling. Altijd is hij bang in strijd te komen met "die scrifture", wanneer hij iets gemaakt heeft.
Als hij ouder wordt echter, en meer waarde begint te hechten aan den inwendigen toestand van het gemoed der menschen, dan aan de los door hen daarheen geworpen woorden, dan gevoelt hij zich niet op zijn gemak erbij, dat de menschen toch nog niet zoo bepaald overtuigd zijn van zijn regelmatige bezigheden en zijn bezette uren.
Tegen den morgen, gevoelt zij plotseling eene groote rust; zij is zeer bleek, haar oogen zijn gesloten en zij haalt langzaam adem. Haar echtgenoot meent dat hij wel met Françoise naar beneden kan gaan, om den winkel te ontsluiten. Als hij weder boven komt, vindt hij zijne vrouw nog altijd heel wit, in dezelfde houding uitgestrekt liggen; maar hare oogen staan nu open. Zij is dood.
Woord Van De Dag