United States or Western Sahara ? Vote for the TOP Country of the Week !
Die omstandigheid, die door Cyprianus niet onopgemerkt bleef, deed de gedachte bij hem opkomen, dat hij den ongelukkige wellicht in het leven kon terugroepen; maar die hoop was in werkelijkheid uiterst zwak; want het hart klopte niet meer, de huid was koud, de ledematen waren verstijfd, de handen waren door den doodstrijd gesloten en gebald, en het gelaat, dat met die eigenaardige bleekheid der negers in het stervensuur overtogen was, was schrikkelijk verwrongen door de stuiptrekkingen bij dien verstikkingsdood.
Nu zijn zij eerlijk; de lippen van den schreeuwer tegenover mij zijn nu ontspannen; hij snurkt, en op zijn bruut gelaat is een trek van krachtig willen; zijn hand ligt tot een vuist gebald op zijn dekens. Het pretentieuse mannetje naast hem schijnt nu verzakt te zijn tot een onbelangrijk hoopje zwakheid.
In deze plotse ontteugeling der hartstochten, om de reiskar der komedianten, was een oogenblik Carpoforus wezenloos blijven staan, de vuisten gebald, de oogen als verblind door een razernij, die al zijn bloed hem naar zijn nauwe brein op deed golven. Tot hij eensklaps bulderde tot Colosseros: M
Wij hadden nu niemand meer achter ons en konden alles en allen overzien. Blijkbaar wist Habulam niet wat hij zeggen of hoe hij zich houden moest. Fronsend wendde hij zich naar alle kanten, van den een naar den ander. Hij had de vuisten gebald en de lippen stijf op elkaar. Eindelijk opende hij den mond om in toorn tegen mij uit te varen. Zwijg, anders krijg je weer met de zweep! riep ik hem toe.
Waltens oogen zien verwilderd en dwalend rond; de eene hand, krampachtig gebald, houdt nog Harpagons tooneelpruik, samengeknepen, vast en de andere woelt met wanhopige bewegingen in de weinige grijze haren die zijn kruin bedekken. „Ting! ting! ting!” doet de electrische schel, ’t is het sein voor ’t begin van ’t 5e bedrijf, dat door den inspiciënt van uit de regiekamer wordt gegeven.
Hij bleef voor zich uit-staren, gelijk iemand, die zich iets herinnert, en mijmerend terug-leeft. Zijn oogen waren vergroot, en onwillekeurig hield hij de handen, waarmede hij zijn gelaat ondersteunde, tot vuisten gebald. Zijn kleindochter spon vlas het wiel snorde, doch ze zong er geen lied bij. Zij dacht niet aan het verleden, zij dacht aan de toekomst.
Ideé-fixe dat haar niet losliet en alle overgebleven vreugde vergalde; dat haar in den ergsten tijd van dien geesel met de handen tot vuisten gebald deed loopen, zitten, in bed liggen; haar de tanden krampachtig deed opeenklemmen in machteloos verzet tegen het onverbiddelijke; een drift die haar aan de grens van waanzin had gebracht. En de menschen?
Toen had Gaetano zich plotseling tot de bandieten gewend. Hij had zijn vuist gebald en naar hen opgeheven. En hij had er uitgezien, alsof hij zich een dolk wenschte om hen één voor één te kunnen neerstooten. "Met dezen!" had hij uitgeroepen. "Zou ik in eenige gemeenschap staan met deze menschen?" Zeker had hij willen zeggen, dat hij niets had te maken met roovers en moordenaars.
Zoo hoorde ik van boetedoeningen, waarbij iemand zoo lang de vuist gebald hield, tot de nagels door de hand waren gegroeid, en van andere menschen, die naar gelofte den arm hoog opgeheven hielden, tot het schoudergewricht in dien stand stijf vergroeid was, en daarna werden de histories al griezeliger en romantischer.
Zij hadden beiden de handen tot vuisten gebald van pijn en toorn; diezelfde onverzettelijkheid en strakheid lag op hun gelaat, die oogen vlamden van denzelfden toorn, en evenals bij zijn vader werd de blauwe ader aan de rechterslaap bij Frits zichtbaar. Er volgde een angstwekkende pauze. Jack draaide, niet wetende of hij gaan of blijven zou, zijn hoed rond tusschen zijn handen.
Woord Van De Dag