United States or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
De dentiste draafde naar de tafel, schonk zich een glas water, draaide lollig de punten van zijn snor met het vocht op en ging naar den hoek waar de senora troonde. Daar werd het druk. Don Juan maakte er complimentjes aan de senorita over haar mooie stem. De wijnkooper praatte bedaard en fatsoenlijk met de madrilena, terwijl haar man nietig en wezenloos op zijn stoel zat.
Maar als wilde ze zich hooger hebben nog en almaar grooter, zoo kronkelden terwijl de serpentlijnen van haar armen op naar hun hoogste rekking met wringende en keerende polsen, met krullende en opzwiepende vingers. «Leche, que buen cuerpo!" Leche, wat een mooi lichaam. De lippen der danseres krulden bij den uitroep van den drukken dentiste in zijn leverkleurig pak.
De madrilena verveelde zich opvallend, de extrangero zat alleen. Regeering en Republiek. Maar de dentiste, wien alles te lang scheen te duren, ging de senora vragen of het gepermitteerd was te rooken. «Si, si, fiumad, caballeros," riep ze den comedor in, naar al de gasten te gelijk. Rookt, heeren! Dat was een uitkomst.
Bij den stoel van den dentiste was een kleine opschudding, de mijnheer van beneden weigerde met «muchisimas gracias" de hem aangeboden plaats, maar de senora gaf van uit haar hoek hard lachend raad; de dentiste liep weg, drentelend ging zijn rustelooze vroolijkheid van den eenen hoek naar den anderen. Veel bedankjes.
Consuela giegelde en riep den geestigen Frasquito bij haar te komen, maar juist had de dentiste hem bij den knoop van zijn jasje vastgekregen, dus knikte hij maar even naar haar om, koddig, met de hand op de plaats waar zijn hart zat. Verdieping. «Buenas noches!" zei Arturo, de man der senora en kwam witgevest in het lamplicht binnen.
Uit een breede van havanastroo gevlochten koker presenteerde de dentiste sigaretten. Arturo stak het witte rolletje dadelijk tusschen zijn lippen. Frasquito gedachteloos door de muziek, lei het op de bewaarplaats achter zijn oor. Goedgeefsch liep de dentiste vervolgens naar den vreemdeling, terwijl het overal rondom begon stil te worden en de gesprekken stremden. «Quiere Usted?"
«Su sombrero, caballero," schreeuwde Consuela naar den dentiste, van wien ze wist, dat hij een flambard droeg. Mijnheer, uw hoed. Maar Carmen weigerde met een driftigen knik van het hoofd; neen, dat kon wel zonder. Ze liep naar het midden der zaal, terwijl ze haar keurslijf glad trok en duwtjes gaf in de plooien van haar japon.
De dentiste ging voorbij, mistroostig met een ongelukkig gebaar haalde hij de schouders op. «Que es?" vroeg de schilder aan zijn buurman. «Ma femme s'est fâchée parce que Carmen ne veut danser." «Elle aime
Consuela met Juan, Juan met de Andaluze, Arturo met de madrilena; ook de padrona had een dansje gewaagd, eerst met den galanten don Juan en toen ook voor het fatsoen met Arturo. Zelfs de meid werd door den dentiste door het gat van de deur naar binnen gehaald en was, schaterlachend en niet in staat tot dansen, door hem rondgesleurd.
En een luid bravo bekroonde haar, van alle stoelen stegen de bijvalskreten. Ieder moest zingen, daar hielp niets aan. De dentiste, altijd vol grappen, schaterzong met veel gebibber van zijn snor en midden in de zaal druk gesticuleerend, «over de tanden van zijn hart;" zoodat de menschen dol aan 't lachen sloegen.
Woord Van De Dag