United States or Jordan ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ga dan spoedig onder zeil en zet ze aan land op de westkust van Ierland." "Wat! onder die bloeddorstige barbaren? Dan mag ik wel oppassen, dat wij er het hachje ook niet bij inschieten," zegt Dalton. Want in dien tijd was de Westkust een Ultima Thule, door iedere pikbroek gevreesd, want geen schipbreukeling kwam er ooit van terug.
Zoo wordt het dus geschikt, dat Haring terstond naar Noord-Holland vertrekt met orders voor Dalton om de Dover Lass onmiddellijk naar Vlissingen te brengen en zoo hij Guy en de Esperanza daar niet mocht vinden, naar Zuid-Beveland te zeilen en het anker uit te werpen in het Kromvliet.
En zijn eerste officier, ja, zelfs zijn tweede, veroorloven zich een paar grappen over zijn voorkomen, terwijl Dalton nog opmerkt: "Bij de vier Evangelisten! Die rooftocht beteekent liefde zoowel als bloed!"
"Ja, en ook een bloedige voor hen," roept Dalton woest, met het zwaard in de hand. En zoo is het. De bemanning der kleine vloot vuurt geen geweer af en laat den vijand vlak bij zich komen. Doch als het Spaansche voetvolk chargeert, komen de eerste gelederen eensklaps tot de ontdekking, dat zij in het water vechten inplaats van op het ijs.
"Naar den duivel gaan? En wie zal u daarheen willen volgen?" "Gij, als ik het u vroeg, Dalton," antwoordt zijn commandant. "Roep de bemanning."
Een oogenblik later zegt kapitein Guy losweg: "Duyvel, ik zou u raden met uw boot naast ons te blijven liggen tot morgen vroeg, gij redt het nooit in dien storm," gaat naar het dek, en zijn eersten officier ter zijde nemend, zegt hij kortaf: "Gij moet het commando van de Dover Lass overnemen, luitenant Dalton, tot ik terugkom." "Wilt gij het schip dan vannacht nog verlaten?"
Voor het geval, dat mij iets overkomt, voor het geval, dat ik niet terug mocht komen, zeg dan aan mijn koningin, dat ik het om harentwil deed. Keer met het schip naar Engeland terug, Dalton, en spreek tot onze vorstin deze woorden: 'Wees meer dan ooit op uw hoede voor Spaansch vergift of Spaansche dolken. Het is de laatste waarschuwing van Uwer Majesteits getrouwen vazal Guy Stanhope Chester."
"Dalton, gij hebt een meisje in Engeland; wat zoudt gij doen, om haar te beveiligen voor Alva's troepen?" "Vechten, tot ik dood neerviel." "Nu, man, mijn vriend heeft het zijne in Haarlem!" "Dan zal ik ook voor zijn meisje vechten," roept de ruwe zeeman uit; en de manschappen wetten hun hartsvangers en strijdbijlen en zingen daarbij Britsche liederen, ter eere van hun liefjes thuis.
Daarna neemt de jonge commandant den eersten officier terzijde en vervolgt ernstig, met saamgetrokken wenkbrauwen: "Er is geen kans op, dat wij Alva's galjoenen op deze onstuimige zee in zulk een nacht zullen ontmoeten." "Neen," bromt Dalton, "die Spaansche lummels zijn alleen op zee te vinden bij mooi weer."
De jonge man neemt het aanbod onmiddellijk aan en als hij het geld in handen heeft, tuigt hij zijn schip opnieuw op, vult zijn bemanning tot een voldoende sterkte aan, hetgeen niet moeilijk is, omdat de beste zijner manschappen, met Dalton en Corker aan het hoofd, hem niet hebben verlaten, en gaat onder zeil naar de Nederlanden, niettegenstaande het winter is, en komt vroeg in December te Vlissingen aan.
Woord Van De Dag