United States or Gibraltar ? Vote for the TOP Country of the Week !
verder: »verklarende, dat op gezegde Jeanne en hare bloedverwanten, door genoemde vonnissen geen enkele smet of vlek van eerloosheid kan rusten«. In Orléans werd het resultaat van het tweede proces met groote vreugde vernomen, en de vrienden van Jeanne vierden plechtig de rehabilitatie van hun Heilige. Wat was Jeanne d'Arc?
Zooals de geschiedschrijver het uitdrukt: »het zelfstandig volksbestaan van het Fransche volk en de naam van Jeanne d'Arc, deze twee kunnen nooit meer gescheiden worden.« In Jeanne d'Arc's leven is het bovennatuurlijke, dat wat van ieder leven de echte rijkdom is. In haar leven openbaart het zich op bijzondere wijze.
Ik dacht aan zijn kreet om het zielsverrukkend evenwicht van gevaar, aan zijn honger naar het hoefgetrappel van zware strijdrossen, aan zijn oorlogskreet. Maar Jeanne d'Arc bezat dat alles, en wederom met dit verschil, dat zij den krijg niet prees, maar krijg voerde. Wij weten, dat zij niet vervaard was voor een leger, terwijl Nietzsche misschien bang was voor een koe.
Freppel de kwestie van een mogelijke Zaligverklaring van Jeanne d'Arc voor het eerst en tevens definitief op het tapijt is gebracht. De bewonderaars van Jeanne laten de zaak niet meer los, de Bisschoppen rusten niet, alvorens zij het noodige materiaal bijeen vergaard hebben, en zij de zaak rijp achten om haar voor den Stoel van den Stedehouder van Christus te brengen.
Maar wat bereiken wij voor de verklaring van de groote hoofdzaak, van de persoon van Jeanne, zooals die voor ons leeft, met al deze min of meer pathologische verschijnselen? Pailleron heeft het zoo fijntjes gezegd: »Men heeft Jeanne d'Arc verbrand en men heeft haar verklaard«. »De Engelschen hebben er een martelares van gemaakt en de geleerden een hysterica«. »Ik houd mij bij de Engelschen«.
Wat ik dus in de hier volgende hoofdstukken in de eerste plaats heb trachten te geven, is een aanééngeschakeld verhaal van het leven van Jeanne d'Arc, zooals dit is op te bouwen uit de feiten, die geschiedkundig vaststaan. Als voornaamste bronnen, waaruit ik mijne gegevens heb geput, noem ik: Jules Quicherat, Procès de Jeanne d'Arc, dite la Pucelle. Paris 1841.
Jeanne d'Arc bezat dat alles, maar daarbij ook nog deze zaak, dat zij niet alleen armoede bewonderde, maar ook armoede leed, terwijl Tolstoi slechts een gewoon aristocraat is, die het geheim der armoede tracht na te vorschen. En ik dacht aan alles, dat stoutmoedig en grootsch en pathetisch was in den ongelukkigen Nietzsche, en aan een verzet tegen de ledigheid en vreesachtigheid van onze eeuw.
De voorstelling op de banier, dus een van buiten toegevoegd attribuut, is ook in deze gevallen, soms nog het eenige teeken, waardoor het ons duidelijk wordt, dat wij met een Jeanne d'Arc en niet met een ander willekeurig jong strijder uit haar tijd te doen hebben.
De ouders van de kleine Jeannette, zooals zij in de eerste jaren genoemd wordt, zijn Jacquot d'Arc, wiens naam destijds uitgesproken werd d'Aï, en Isabelle Romée. Zij hebben behalve Jeanne nog vier kinderen, drie zoons, Jacquemin, Jean en Pierre en een dochter genaamd Cathérine.
In Lotharingen, in het dorp Dom-Remy, woonde een jong landmeisje, dat Jeanne d'Arc heette. Zij kon lezen noch schrijven, en bracht den dag door met de eenvoudige bezigheden, die in eene boerenhoeve gewoonlijk te doen zijn. Reeds als kind bezat zij de eigenaardigheid visioenen te zien, die voor anderen geheel onzichtbaar bleven. Zij had eene streng godsdienstige opvoeding ontvangen, die bij haar goede vruchten gedragen had. Zij dacht veel na over hetgeen zij in de kerk en van hare ouders had geleerd, en werd een innig vroom meisje. Toen zij nog maar twaalf
Woord Van De Dag