United States or Haiti ? Vote for the TOP Country of the Week !


»Zermah heeft gelijk, pa," zei Alice. »Mij dunkt ook dat het beter is, allen bij elkander te Camdless-Bay te zijn." »Ongetwijfeld, Alice," antwoordde master Stannard. »Ik wijs het voorstel van mijn vriend Burbank niet van de hand. Maar ik geloof aan een anderen kant ook niet, dat het gevaar zoo onmiddellijk dreigend is.

»Wij kunnen nog lang in het heerenhuis stand houden!... En wanneer wij het bewustzijn zullen bezitten, dat gijlieden in veiligheid zult zijn, dan zullen wij ons sterker en krachtiger gevoelen, om de verdediging te voeren!" »James!..." »Ga niet voort, vrouwlief!" »James!..." hield mevrouw Burbank handenwringend aan. »Het kan niet; wij moeten hier stand houden!"

Het was ongeveer drie uren in den namiddag toen James Burbank de eerste tijdingen kreeg, dat er iets tegen Camdless-Bay op til was. De administrateur master Perry, die eene verkenning langs de grensscheiding van de plantage was gaan uitvoeren, kwam buiten adem naar Castle-House loopen. »Master James!... Master James!..." riep hij. »Wat is er, Perry?"

»Ja!... hij was het!" riep mevrouw Burbank, die zich oprichtte, alsof zij uit haar bed wilde springen. »Welnu, aangenomen dat het Texar was," antwoordde master Walter Stannard. »Wij stellen zelfs, dat twijfel dienaangaande niet mogelijk is..." »Welnu, dan is de zaak helder," meende master James Burbank.

» Welnu, het zij zoo, vader! Gij kunt gelijk hebben." »Ik heb gelijk, Gilbert, geloof mij!" »Welnu, ik herhaal: het zij zoo! Wij zullen niet naar Jacksonville gaan. Maar gij zult mij toch wel veroorloven, hoop ik, om het geheele grondgebied, de geheele streek te doorzoeken, om..." »Maar... denkt ge dan, dat ik dat niet gedaan heb?" riep master James Burbank uit. »Daaraan twijfel ik niet, vader.

»Wie heeft ooit van eene negerhand hooren spreken?" mompelde hij. »Van een negerpoot, dat's wat anders!" Zoodra dat bezoek afgeloopen was, keerden James Burbank en zijne beide tochtgenooten naar Castle-House terug. De avond ging rustiger voorbij dan de avond te voren.

Wat James Burbank betrof, deze draaide Texar, na hem vlak in het aangezicht gekeken te hebben, den rug toe en nam plaats bij het achtergedeelte der roef, alwaar zijne makkers reeds gezeten waren. »Wat ziet die Burbank er ontevreden uit!" zei een van de makkers van Texar. »Hetgeen trouwens te begrijpen is," antwoordde een ander.

Op het luidruchtig geschreeuw en het geknetter van het geweervuur volgde thans eene diepe stilte. Het was alsof het de stilte des doods was, die op de plantage heerschte. Het was toen ongeveer half tien des avonds. James Burbank en zijne makkers daalden naar de hal, op de benedenverdieping gelegen, af. Daar vonden zij Edward Carrol, op een divan uitgestrekt liggen.

Zij kon zich nog nauwelijks gedurende hoogstens eene minuut verwijderd hebben, toen mevrouw Burbank en miss Alice, die den terugkeer van de slavin ongeduldig afwachtten, ontwaarden dat de kleine Dy zich niet meer bij haar bevond. »Dy?... Dy?..." riep mevrouw Burbank met luide stem, op gevaar af hare tegenwoordigheid te dezer plaatse te verraden. Geen antwoord.

James Burbank en zijne vrienden losten elkander herhaalde malen af, om zich buiten Castle-House te gaan overtuigen, dat hunne bevelen stipt opgevolgd en geen der veiligheidsmaatregelen verwaarloosd werden. Toen de zon aan den gezichteinder verscheen, had geen enkel voorval de rust van de bewoners en gasten van het heerenhuis gestoord.