United States or Puerto Rico ? Vote for the TOP Country of the Week !
Hij probeerde ook karikaturen te teekenen; en lang ging er een teekening rond in de vierde klasse van 't gymnasium, die de hel voorstelde, waar de heeren Aalbom en Borring van weerskanten onder elkaar een vuurtje stookten, terwijl de Conferensraad Madvig en Erik Pontoppidan een woesten "pas de deux" uitvoerden in de vlammen. Op school ging het hem nu heel goed.
Het geschiedenis-uur van 9-10 ging ook vredig voorbij. Toen was Borring met zijn veeren pennen in de klas; en omdat er nu alleen Latijnen waren Tolleiv en Reinert waren op zee, en de anderen waren weg hielpen de leerlingen zichzelf en elkaar met afkijken en voorzeggen.
Maar die stilte, telkens als Borring weer gezegd had: "Meer steden," de heel vage herinneringen aan de Belgische steden, die na Brussel kwamen, en het ongewone voor hem, dat hij antwoorden zou, dat alles snoerde hem den mond, hoewel hij heel zeker nog één stad wist; hij zat den naam in zich zelf te noemen, maar hij durfde zijn mond niet open doen; misschien was 't wel heelemaal mis en zou hij als gewoonlijk door allen worden uitgelachen; 't was maar 't best te zwijgen.
Borring schrapte de penneschachten af en blies de fijne, witte en de van inkt doortrokken spiraaltjes van den katheder weg. "Nog meer steden." Hij mompelde even een zegenbede aan 't adres van Aalbom, "meer steden! nog meer!" Geen ander geluid werd in de klasse gehoord, want de achterste bank moest vandaag een beurt hebben en daar antwoordde nooit iemand.
Trouens, de sprong van 't oorspronkelike Borring tot Borry is niet grooter dan van Borringa tot Bornia, dan van Bruninga tot Bruinje. In allen gevalle, al vertoonen deze namen nu een vreemd, een romaansch voorkomen, zy zijn toch zuiver germaansch van oorsprong.
Hij was een specialiteit in 't snijden daarvan; en in alle klassen, waar hij les gaf, lag een sierlijke verzameling veeren pennen, die niemand anders dan de Rector gebruikte. Toch had de leeraar, die Borring heette, moeite ze in orde te houden.
Als dan daarna Borring in de klasse kwam en riep: "Neen maar, groote hemel! wie heeft mijn pennen vernield?" dan klonk het antwoord vast en eenstemmig uit de heele klasse: "Meneer Aalbom!" Want het was bekend, dat de Heeren Borring en Aalbom elkander haatten met een innigen haat.
't Was een overlevering op school, dat hij dat kon; de onderdirecteur Abel keek door zijn lorgnet naar de dames; de adjunct Borring had zich in een hoek teruggetrokken en nam stilletjes de kans waar een veeren pen te snijden; maar de blinde darm stond in gedachten de vreeselijkste gezichten te trekken, wat zijn lieve discipelen ten zeerste vermaakte.
Alleen hij, die juist een beurt had, zat onrustig aan zijn atlas te friemelen, die dicht voor hem lag. Want onder 't overhooren moest hij, die een beurt kreeg en zij, die naast hem zaten, hun atlassen dicht slaan. "Met een kaart vóór je is er geen kunst aan aardrijkskunde," zei Borring.
Want dit was duidelijk, dat zulk een wanorde alleen ontstaan kon, doordat de surveilleerende leeraar zijn plicht verzuimde. En wat was het voor den leeraar Borring niet een genot en een vreugd den rector te kunnen melden, dat Mijnheer Aalbom surveillance had en, voor zoover hij wist, naar het Athenaeum gegaan was om de courant te lezen.
Woord Van De Dag