United States or Colombia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Doch wij luisterden tevergeefs. »Nog eens roepen, jongens,» zei Bob. »Den moed nog niet opgeven.» Weer klonk ons roepen door de nachtelijke stilte, en weer luisterden wij, of wij iets mochten vernemen. Opeens zei Bob: »Luister, jongens, ik hoor iets!» Wij luisterden. »Hoor, daar is het weer!» fluisterde Bob ons toe. »Ja, ik hoor het ook,» zei ik. »Dat moet Pieter zijn. 't Komt van dien kant.»
»Kan ik niet bij jou slapen, Bob? Toe maar, asjeblieft.» »Onmogelijk, Piet. Dit is maar een één-persoons ledikant. We kunnen er onmogelijk met ons beiden in.» »Toe maar, Bob, ik zal me zoo klein maken als ik maar kan; toe Bob, asjeblieft?» »Onmogelijk. Maar ga naar Pa; die is stellig nog op, en zal ongetwijfeld een onderzoek instellen.»
Zeg Dorus, dan neem ik mijn verrekijker mede.» »Ja, doe dat!» In een wip waren we de beide trappen opgeklommen, want het huis van mijnheer de Wild had twee verdiepingen, en nu kwamen we gewapend met den verrekijker op den zolder. »Zeg jò, nog niet kijken!» zei Bob. »Eerst den kijker goed uit elkaar halen.»
Zooals hij ons later vertelde, verkeerde hij op dat oogenblik in doodsangst, tot hem plotseling een eenvoudig middel tot redding in de gedachten kwam. De beer had thans den tak bereikt, waarop Bob zich bevond. Bob meende dat zijn laatste oogenblik gekomen was, toen hij opeens bemerkte, dat de beer hem in het geheel niet onvriendelijk aankeek.
Waarin Bob eene uitnoodiging ontvangt van den Heer Denappel, zijne stelten terug wil hebben en van den regen in den drop komt. De krijgslist van Karel Holm en mij. Bob keerde dus langs den achterweg naar huis terug, wat voor hem slechts een omweg was van ongeveer tien minuten.
»Ja jongens, ga je meê?» vroeg Bob opstaande. Karel en ik volgden zijn voorbeeld, maar Pieter bleef zitten. Blijkbaar wist hij niet, of zijne Mama het wel goedvond, of misschien wel ontbrak hem de lust. »Ga jij niet meê?» vroeg mijnheer de Wild, toen hij zag, dat hij bleef zitten. »Je moogt medegaan, Pieter,» zeide zijne Mama met een genadig knikje. »Jawel, Mama!»
Wij hielden allen bijzonder veel van hem, wat geen wonder was, daar hij een echt fideel karakter bezat. Ik twijfelde dan ook niet, of hij zou niet rusten, voor het ons gelukt was, Bob in vrijheid te stellen. Een kameraad in den steek laten zou hij nooit doen. Het bleek mij al spoedig dat ik mij niet vergist had, want nog had ik zijne woning niet bereikt, toen ik hem reeds tegenkwam.
Hij bleef dus in de vallei rondloopen, tot Burts hem vrij dicht genaderd was. Nu moest zijne bekende vlugheid hem redden. »Ha, deugniet, daar heb ik je nu!» hoorde hij Burts zeggen. »Mis, man, nog niet,» dacht Bob, maar hij zeide niets. Als een haas zoo vlug klauterde hij tegen de hoogte op. Hij raakte bijna den grond niet aan.
Hij bekeek het werk op tafel en prees den ijver en 't vlugge werken van juffrouw Cratchit en de meisjes. "De rouwkleeren zullen lang voor Zondag klaar zijn," meende hij. "Zondag! Ben je er vandaag dan heen geweest, Robert?" vroeg zijne vrouw. "Ja, beste," antwoordde Bob. "Ik wou dat je mee had kunnen gaan. Het zou je goed gedaan hebben te zien hoe groen dat plekje is.
Die grap was dus ons Bobje slecht bekomen. En zijne stelten was hij kwijt, want Mina nam ze op en bracht ze achter het huis in veiligheid. Ik zag uit mijn raam, hoe Bob overeind scharrelde en op een eerbiedigen afstand bleef wachten, of het de beleedigde Mina ook behagen mocht, hem zijne houten onderdanen terug te geven.
Woord Van De Dag