United States or Burkina Faso ? Vote for the TOP Country of the Week !
Door, die zoo wit als een doek zag, wilde dadelijk om den dokter gaan, maar vader vond beter nog een poosje te wachten. Gelukkig bedaarde het bloeden. Hansjes voet was blijkbaar een beetje verstuikt. 't Was wel een ongelukkig gezicht, de twee vroolijke kaboutertjes daar zoo te zien zitten met dikke tranen op de wangen: Bob met een compres op den neus en Hans met zijn voet op de canapé.
Nu kwam ook de vrouw van den schoenmaker naar buiten, om te zien, wat er toch aan de hand was. Ook de buren verlieten hunne huizen, zoodat er weldra een groote oploop ontstond. Maar toen zij vernamen, hoe Bob daar in die kaar alle pogingen deed, om zich boven water te houden, ging er een onbedaarlijk gelach op en scheen niemand medelijden met hem te hebben, dan alleen vrouw de Veer.
Ik zag de deur opengaan. Nog een oogenblik en hij zou gered zijn. Flap! Daar sloeg Mina de deur met kracht toe en schoof er den grendel voor. Bob was gevangen. Ik zag Mina schateren van de pret, ja ik hoorde haar zelfs lachen. Zoo'n akelige meid!
Daar hij gemerkt had, dat Pieter 's avonds in het donker nog al bang was, maakte Bob zich meester van een zwavelstok en ging daarmede naar de slaapkamer van Pieter. Daar teekende hij met het gezwavelde einde, juist op eene plaats, waar Pieter het wel moest zien, een groot doodshoofd op het behangsel.
HELMER. Kom mevrouw Linde, nu wordt het hier niet meer uit te houden voor iemand die geen kinderen heeft. Linde gaan naar beneden. De kindermeid gaat met de kinderen naar binnen. NORA. Wat zien jullie er frisch en lekker uit. Wat een roode wangen! Als appeltjes en rozen. Heb je zoo'n pret gehad? Dat is best. Och kom! heb jij Emmy en Bob tegelijk gesleed? Neen maar, verbeeld je toch eens.
Hans kreeg nu ook pret in 't geval, stak zijn beide handen in de zakken, zoodat ze wijd uitstonden, draaide zich om en om en liet zich van alle kanten bekijken. "Nu, wat zegt ge nu?" lachte vrouw Pruim, "heb ik niet een aardig Pruimpje van je gemaakt?" "Och, zoo'n aardig Pruimpje," schaterde Dolf. "Maar nu zijn we geen tweelingen meer," riep Bob met een grappig ongelukkig gezicht.
Daarna gaven wij ook neef eene hand, die door Bob aan ons werd voorgesteld als Piet van Koorde. »Met uw verlof, lieve neef,» klonk het afgemeten uit den mond der tante, »mijn zoon heet Pieter, en geen Piet. Ik verzoek u wel, zijn naam voluit te noemen. Ik houd niet van dergelijke afkortingen.» »Juist, tante, dat meende ik ook te zeggen: Pieter van Koorde. Neem me niet kwalijk, als 't u belieft.»
Ook Bob begon zich toen vrijer te bewegen, want daar hij het huis van den schoenmaker niet durfde naderen, uit vrees van gesnapt te worden, kon hij zich tot nog toe maar alleen in de richting van de brug verschuilen. En juist aan den anderen kant waren de mooiste plekjes.
In zijne andere hand had hij een langen koker, die mij toescheen van glas te zijn. Hij bracht dien aan den mond. Nu begreep ik dat het een blaaspijp was. Ik hoorde iets suizen en op hetzelfde oogenblik schoot een wit balletje door de lucht en viel voor mijne voeten neer. Onmiddellijk verdween het hoofd van Bob achter den muur en ik hoorde niets meer.
»Ach,» zei hij, »zie je ginds dien grooten broodwagen wel, daar bij het huis van Wobbe?» »Ja wel,» zei Karel, »maar het grappige daarvan zie ik nog niet in.» »Neen, ik ook niet,» zei ik. »Dat wil ik wel gelooven,» hernam Bob. »Nu moet je straks eens kijken, als de bakker terugkomt.
Woord Van De Dag