Quanta procul moles scopulis ad sidera tendit, Cujus in aerio pendent tua vertice castra! Jamque jugis agmen rapitur; trepidantia fumant Mœnia, et Hesperio tellus porrecta sub axe 130 Sidoniis lucet flammis: fluit ecce cruentus Eridanus: jacet ore truci super arma virosque, Tertia qui tulerat sublimis opima Tonanti.

Absolvo pater ipse manum, atque in fine laborum 150 Hac condas oculos dextra, precor.» At miser, imo Pectore suspirans, juvenis non verba vicesque Adloquio vocemve refert; sed sanguinis atri Sistere festinat cursum, laceroque ligare Ocius inlacrimans altum velamine vulnus. 155 Tandem inter gemitus miseræ erupere querelæ: «Siccine te nobis, genitor, fortuna reducit In patriam? sic te nato, natumque parenti Inpia restituit? felix o terque quaterque Frater, cui fatis genitorem adnoscere ademtum! 160 Ast ego, Sidoniis inperditus, ecce, parentem Vulnere cognosco: saltem hoc, Fortuna, fuisset Solamen culpæ, dubia ut mihi signa dedisses Infausti generis: verum linquetur iniquis Non ultra Superis nostros celare labores.» 165 Hæc dum amens queritur, jam, deficiente cruore, In vacuas senior vitam disperserat auras.

Mens horret, nec adhuc oculis absistit imago. Nullane jam posthac tua tecta, Sagunte, videbo? Felix, Murre, necis, patriaque superstite felix. 570 At nos, Sidoniis famulatum matribus actas, Post belli casus vastique pericula ponti, Carthago adspiciet victrix, tandemque supremum Nocte obita Libyæ gremio captiva jacebo.