United States or Colombia ? Vote for the TOP Country of the Week !


First among the "Sylvae" come the six Latin poems of the Cambridge period In obitum Procancellarii Medici, In Quintum Novembris, In obitum Praesulis Eliensis, Naturam non pati Senium, De Idea Platonica quemadmodum Aristoteles intellexit, and Ad Patrem; then, by way of typographic interruption, come the two scraps of Greek verse viz.

Eorum ille opera ne domum quidem habuit conductitiam Saltem ut esset, quo referret obitum domini servulus. Afranius places him at the head of all the comic writers, declaring, in his Compitalia, Terentio non similem dices quempiam. Terence's equal cannot soon be found. On the other hand, Volcatius reckons him inferior not only to Naevius, Plautus, and Caecilius, but also to Licinius.

"Emma tantùm nomine regina filijs Edwardo & Alfredo materna impertit salutamina. D[=u] domini nostri regis obitum separatim plangimus (filij charissimi) dúmq; dietim magis magisque regno hæreditatis vestræ priuamini, miror quid captetis consilij, dum sciatis intermissionis vestræ dilatione inuasoris vestri imperij fieri quotidiè soliditat[=e]. Is enim incessanter vicos & vrbes circuit, & sibi amicos principes muneribus, minis, & precibus facit: sed vnum è vobis super se mallent regnare qu

But since it is only Fred, Who was alive and is dead, There's no more to be said." It is curious to contrast this grim suggestion for an epitaph on the dead prince with the stately volume which the University of Oxford issued from the Clarendon Press: "Epicedia Oxoniensia in obitum celsissimi et desideratissimi Frederici Principis Walliae."

The following year the poet of the Hecatompathia, Thomas Watson, a pastoralist of note according to the critics of his own age, but whose work in this line is chiefly Latin, published his 'Ecloga in Obitum Honoratissimi Viri, Domini Francisci Walsinghami, Equitis aurati, Divae Elizabethae a secretis, & sanctioribus consiliis, entitled Meliboeus, and also in the same year a translation of the piece into English.

No poet ever had such a lucky chance before voyez-vous to survive his own death, though many a one has survived his own immortality. Dici miser ante obitum nemo debet call no man wretched till he's dead. 'Tis not till the journey is over that one can see the perspective truthfully and the tombstones of one's hopes and illusions marking the weary miles.

Seneca shall help you if you but dally with that fool thought who sayeth: "Quaeris quo jaceas post obitum loco? Quo non nata jacent." Aye, thou shalt die and lie in an unknown grave as thou hadst never been born.

"Scilicet ultima semper Exspectanda dies homini est; dicique beatus Ante obitum nemo supremaque funera debet."

"Quaeris, quo jaceas, post obitum, loco? Quo non nata jacent." Choro ii. 30. This other restores the sense of repose to a body without a soul: "Neque sepulcrum, quo recipiatur, habeat: portum corporis, ubi, remissa human, vita, corpus requiescat a malis." Ennius, ap.

During his residence at Cambridge, he composed Latin Poems on the Death of Henry Prince of Wales; and of Anne, Queen to James I. See "Epicedium Cantabrigiense in obitum immaturum semperque deflendum Henrici illustrissimi Principis Walliæ, Cantab. 1612." And "Lachrymæ Cantabrigienses in obitum serenissimæ Regiæ Annæ, Conjugis dilectissimæ Jacobi Magnæ Britanniæ, Franciæ, et Hiberniæ Regis.