Her aged nurse, Carme, comes upon the bewildered and shivering girl, folds her in her robe, and coaxes the awful confession from her; 250-260: haec loquitur mollique ut se velavit amictu frigidulam iniecta circumdat veste puellam, quae prius in tenui steterat succincta crocota. dulcia deinde genis rorantibus oscula figens persequitur miserae causas exquirere tabis. nec tamen ante ullas patitur sibi reddere voces, marmoreum tremebunda pedem quam rettulit intra. ilia autem "quid me" inquit, "nutricula, torques? quid tantum properas nostros novisse furores? non ego consueto mortalibus uror amore."